Συμφωνώ απολύτως σε ότι γράφεις.GK_23 έγραψε: ↑Πέμ Φεβ 29, 2024 1:52 pmΠολύ σωστά τα όσα αναφέρεις σχετικά με την υποστήριξη της ΕΣΣΔ στο νεοϊδρυθέν κράτος του Ισραήλ.N.I.2022 έγραψε: ↑Πέμ Φεβ 29, 2024 9:42 amΟ μέντορας στην δημιουργία του Ισραήλ ήταν η ΕΣΣΔ του Στάλιν και η τότε καπιταλιστική Δύση με επικεφαλής τη Μεγάλη Βρετανία έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να αποτρέψουν την ίδρυση του Ισραήλ.
Για να μην γράφουμε με το συναίσθημα ας δουμε πως ήταν η κατάσταση (πάνω-κάτω)!
Ο Πόλεμος ξεκίνησε το 1947 όταν οι Παλαιστίνιοι μαζί με την βοήθεια Αραβικών κρατών, επιτεθήκαν στο νέο ιδρυθείς κράτος του Ισραήλ κατά παραβίαση των αποφάσεων του ΟΗΕ για την ίδρυση των 2 ανεξαρτήτων κρατών Ισραήλ – Παλαιστίνης.
Για διευκρίνιση η απόφαση αυτή είχε ψηφιστεί κατά συντριπτική πολυψήφια στον ΟΗΕ και από ΕΣΣΔ, ΗΠΑ (λόγο της πολύ ισχυρής εβραϊκής κοινότητας) και Κίνα…
Παλαιστινιακό κράτος έως τότε δεν υπήρχε ποτέ ιστορικά, τα εδάφη ήταν Βρετανικά και πριν ανήκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Οι Άραβες της Περιοχής (Παλαιστίνιοι) ήταν με το μερος των Βρετανών και μόνο οι Ισραηλινοί έποικοι είχαν προβεί ενεργά σε αγώνα εναντίων των Βρετανών για την ανεξαρτησίας της περιοχής.
Ο Διαμερισμός των εδαφίων ήτανε γενικά δίκαιος βασιζόμενος σε πληθυσμιακά κριτήρια και με την Ιερουσαλήμ να παραμένει διεθνείς πόλη υπό την εποπτεία του ΟΗΕ.
Για ενημέρωση το 100% του εξοπλισμού τους οι Ισραηλινοί τότε τον είχαν προμηθευτεί από Τσεχοσλοβακία με την διαμεσολάβηση της ΕΣΣΔ που διευκόλυνε και την μεταφορά των όπλων στη περιοχή.
Οι Δυτικοί έως τότε δεν είχαν προβεί δε καμία βοήθεια στο Ισραήλ πέρα από οικονομικούς εράνους από τους εβραίους των ΗΠΑ. Ακομα έως την αποχώριση τους οι Βρετανοί είχαν απαγορεύσει σε εβραίους έποικους να πηγαίνουνε στην περιοχή και 10αδες χιλιάδες που τους είχανε συλαβει κατά την άφιξη τους, τους είχαν φυλακίσει σε στρατόπεδα στην Κύπρο.
Το Ισραήλ κέρδισε τον πόλεμο κατέλαβε εδάφη που είχανε δώθε στην Παλαιστίνη και εκτόπισε περίπου 300.000 Παλαιστίνιους.
Ο ΟΗΕ ζήτησε από το Ισραήλ να επιστέψει τα εδάφη, αλλά αυτό ζήτησε αποζημίωση από τους Άραβες για την επίθεση που είχες δεχτεί. Τα Αραβικά κράτη δεν έδωσαν αποζημιώσεις γιατί έτσι θα το αναγνώριζαν σαν κράτος, οπότε το Ισραήλ αρνήθηκε να τα επιστρέψει.
Ο ΟΗΕ εξέδωσε καταδικαστικό ψήφισμά εναντίων του που υπερψηφίστηκε, αλλά το υπερασπίστηκε η ΕΣΣΔ με βέτο.
Βλέπεις τότε ο Στάλιν θεωρούσε το Ισραήλ σαν την ευκαιρία για διείσδυση της ΕΣΣΔ σε μια περιοχή που ως τότε δεν είχε καμία επιρροή, λόγο του συντηρητισμού των Αραβων … ΟΚ μετά αλλάξανε τα πράγματα αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι Ισραήλ και Παλαιστίνη πάνε μαζί, γιατί είναι σίγουρό ότι αν δεν υπήρχε το θέμα του Ισραήλ μετά την αποχώριση των Βρετανών η περιοχή θα είχε διαμοιραστεί ανάμεσα σε Συρία, Ιορδανία και Λιβανό και κανένα Παλαιστινιακό κράτος δεν θα είχε γίνει! Το παλαιστινιακό ζήτημα το ξεκίνησαν τα αραβικά κράτη με την παρότρυνση των Βρετανών (και της Δύσης) όταν αρχίσαν να πηγαίνουν οι εβραίοι έποικοι, γιάτι είχαν τον φόβο ότι αν γίνει κράτος του Ισραηλ θα είναι κάτω από την επιρροή της ΕΣΣΔ..
Λοιπών και για να παμε στα πρόσφατα, οι δυο μερικές είχανε φτάσει πολύ κοντά σε συμφωνία για επιστροφή μεγάλων περιοχών από τους Ισραηλινούς και στην Ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους, αλλά από τότε που ανέλαβε η Χαμας την διακυβέρνηση όλες αυτές οι προσπάθειες σταμάτησαν, ο θάνατος του Αραφάτ και οι άνοδος των εξτρεμιστών (και από τις δυο πλευρές) σταμάτησε κάθε διαδικασία επίλυσης.
Αυτή είναι η ιστορία, όπως βλέπεις η κατάσταση πάει πολύ πίσω και είναι μπερδεμένη…
Όσον αφορά το ρόλο των δυτικών έχω κάποιες μικρές ενστάσεις σε όσα γράφεις. Δεν νομίζω πως υπήρξε κάποιο ενωμένο δυτικό μέτωπο απέναντι στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Οι ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ αντίθετες σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Προβληματίζονταν όντως για την επιρροή που θα είχε η ΕΣΣΔ πάνω στο ισραηλίτικο κράτος αλλά αυτό δεν απέτρεψε τον Truman να αναγνωρίσει το Ισραήλ αμέσως μετά (την ίδια ημέρα) την κήρυξη της ανεξαρτησίας του. Οι σχέσεις ΗΠΑ-Βρετανίας δοκιμάστηκαν αρκετά εκείνη την εποχή. Οι Βρετανοί σαφώς δεν επιθυμούσαν την ίδρυση του Ισραήλ αλλά ούτε και την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού/αραβικού κράτους ήθελαν. Η επίθεση των Αράβων στο Ισραήλ περισσότερο στη δική τους αδιαλλαξία οφείλεται παρά σε παρότρυνση των Βρετανών, οι οποίοι είχαν αρχίσει ήδη να αποχωρούν από την περιοχή και είχαν ουσιαστικά παρακμάσει ως παγκόσμια υπερδύναμη.
Οι προσπάθειες για την επίλυση του ζητήματος ναυάγησαν αρκετές φορές στο παρελθόν (πχ Συμφωνίες του Όσλο), σε εποχές που η Χαμάς και το τζιχαντιστικό κίνημα γενικότερα δεν είχαν τη δυναμική που έχουν σήμερα. Είναι βολικό για ορισμένους να τα φορτώνουν όλα στη Χαμάς (χωρίς να παραβλέπω τις ευθύνες της) αλλά τον Γιτζάκ Ράμπιν δεν τον δολοφόνησε η Χαμάς. Η ιστορία του παλαιστινιακού ζητήματος φαίνεται να κάνει κύκλους, με αρνητικό πρωταγωνιστή είτε τη μία είτε την άλλη πλευρά κάθε φορά.
Σίγουρα στα εξτρεμιστικά στοιχεία και από τις δυο πλευρές οφείλετε η συνέχεια του προβλήματος, αλλά επέτρεψε μου να πιστεύω ότι το Ισραήλ μπορεί κάπως να απομονώσει τα εξτρεμιστικά του στοιχεία, οι Παλαιστίνιοι μετά τον θάνατο του Αραφάτ, όχι.
Σίγουρα σε αυτό μεγάλη ευθηνή έχουν τα πολύ σκληρά κατασταλτικά μέτρα που παίρνει το Ισραήλ.
Αλλά πιστεύω ότι το πρόβλημα ξεκίνησε γιατί οι Παλαιστίνιοι είχαν συμμάχους (αυτόκλητους και όχι) που πρώτιστα κοιτάζαν την πάρτη τους, όπως το 1947 τους αυτόκλητους σωτήρες/υπερασπιστές Λίβανο, Ιορδανία, Συρία και Αίγυπτο που στην πραγματικότητα σκόπευαν να διαμοιράσουν μεταξύ τους τις πρώην Βρετανικές κτίσεις και ξεκινήσαν ουσιαστικά την διαμάχη Ισραήλ - Παλαιστίνης.
Όπως και τώρα το ΙΡΑΝ που θέλει να διατηρήσει την ένταση στην περιοχή για δικούς του λογούς.
