Πρώτα απ’όλα κρίνω απαραίτητο να προσδιορίσουμε τη θέση του point guard, με την έννοια του τι ζητάει ο καθένας μας από αυτήν και ύστερα να πάρουμε τη πρωτοβουλία να φτιάξουμε τη προσωπική μας λίστα. Θα ήθελα λοιπόν για αρχή να επισημάνω τρεις περιπτώσεις play maker, που τουλάχιστον εγώ έχω διακρίνει μέσα στο παρκέ καθώς και για να γίνω πιο κατανοητός και τους παίκτες που τις αντιπροσωπεύουν:
Περίπτωση 1η - Pass first
Μιλάμε για το point guard ο οποίος το μόνο που τον νοιάζει είναι να βρίσκει τους συμπαίκτες του και μόνο αυτό. Δεν θα κυνηγήσει το ριμπάουντ και δεν θα επιδιώξει να σκοράρει πόντους. Αν θέλει τα μπορεί, αλλά δεν είναι προτεραιότητα για αυτόν είτε από προσωπική επιδίωξη, είτε γιατί του το επιτρέπουν οι συνθήκες. Πλέον αποκαλούνται παίκτες παλαιάς κοπής.
Αντιπροσωπευτικοί παίκτες: Rajon Rondo, Jason Williams, Tiny Archibald (εποχή Βοστόνης).
Περίπτωση 2η – Τα κάνει όλα
Πάνω απ’όλα θα φτιάξει το παιχνίδι της ομάδας του αλλά θα κάνει και παραπάνω από αυτό. Και όχι μόνο μία φορά, αλλά όσες χρειαστεί. Έχουμε δει point guard να παίζουν στο 2, στο 4 και στο 5 καθώς και να κάνουν το ένα triple-double μετά το άλλο.
Αντιπροσωπευτικοί παίκτες: Bob Cousy, Magic Johnson, Oscar Robertson.
Περίπτωση 3η – Με επιθετικό προσανατολισμό
Είναι ο point guard που για μένα ξεκίνησε να εμφανίζεται τη δεκαετία του ’90 και έφτασε μέχρι αυτή του 2000. Προτεραιότητα για αυτόν ήταν να σκοράρει και ύστερα να βρει τον ελεύθερο συμπαίκτη του.
Αντιπροσωπευτικοί παίκτες: Ron Harper, Stephon Marbury.
Οι περιπτώσεις είναι και άλλες αλλά αυτές είναι οι πιο βασικές. Με βάση αυτές λοιπόν θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να διαλέξουμε τι ακριβώς επιζητούμε και να αρχίσουμε να φτιάχνουμε τη λίστα μας. Οι επιλογές μας προφανέστατα θα βασίζονται πρώτα στα ατομικά στοιχεία του κάθε παίκτη αφού μιλάμε κυρίως ατομικά και λιγότερο ομαδικά.
Αφού λοιπόν έχω τρεις μόνο επιλογές, θα πάω με τις εξής:
1) Magic Johnson. Μη λέμε ότι θέλουμε, ο τύπος έπαιξε (πετυχημένα) σέντερ σε αγώνα τελικών NBA και όταν επέστρεψε από την απόσυρση του πέρασε χρόνο σαν power forward. Η πάσα του είναι η καλύτερη (μαζί με κάποιου άλλου που θα αναφέρω ύστερα) στην ιστορία του μπάσκετ ενώ ταυτόχρονα μιλάμε για ένα παίκτη που αυτά που έκανε σε συνδυασμό με τα σωματικά του προσόντα, κυριάρχησε στην ίσως καλύτερη περίοδο στην ιστορία του μπάσκετ όλου του κόσμου, κάνοντας τον το καλύτερο και πιο κυρίαρχο μπασκετμπολίστα της εποχής εκείνης.
2) Jason Kidd. Η περίπτωση πάσας που είπα πως θα αναφέρω αργότερα; Σαν point guard δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από το Magic. Το μυαλό του σκεφτόταν πριν από το σώμα του, πριν καν από τους συμπαίκτες του! Δεν είναι τυχαίο πως ο Kobe είχε δηλώσει στους Ολυμπιακούς του ’08 πως «είμαι μόνος μου, και δεν ξέρω ότι είμαι μόνος μου».
Η μόνη του διαφορά από το Johnson είναι τα σωματικά προσόντα του, αφού ο Kidd έχοντας «φυσιολογική» σωματοδομή δεν μπορούσε να παίξει σε παραπάνω από μία θέση ενώ ήταν και πιο διαχειρίσιμος. Εδώ βέβαια υπάρχει και η άποψη πως ύψος και κιλά να του δίναμε κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί πως θα έκανε και πάλι τα ίδια. Σωστό θα έλεγα.
Επίσης για όποιον τολμήσει πραγματικά να αμφιβάλλει για τις ηγετικές του ικανότητες, να του θυμισω απλά πως μία ανταλλαγή έγινε το καλοκαίρι του 2001 στους Nets, η δική του, και η ομάδα του New Jersey που μέχρι τότε ήταν ο περίγελος του πρωταθλήματος έφτασε δύο (ΔΥΟ!) φορές σε τελικούς NBA την ώρα που η πρώην του ομάδα δεν κατάφερε κάτι το αξιόλογο.
3) Oscar Robertson. Ο καλύτερος πασέρ της δεκαετίας του ’60 και ίσως ο πιο πλήρης point guard που έχουμε δει. Εννοώ πιο πλήρης με την έννοια πως τα έκανε όλα και μάλιστα στο ύψιστο επίπεδο από τη πρώτη στιγμή που μπήκε στο πρωτάθλημα. Δε νομίζω πως χρειάστηκε καν να βελτιωθεί σε κάποιο τομέα αφού από την αρχή ήταν εξαιρετικός σε όλους. Μόλις βρέθηκε με συμπαίκτη αντίστοιχης αξίας σήκωσε και το πρωτάθλημα. Το αναφέρω για να δείξω πως και πριν αγωνίστηκε σε αξιόλογες ομάδες (1963-64 Royals) αλλά αν βγάλουμε αυτόν από την εξίσωση τότε θα μιλάμε με τελείως διαφορετικά δεδομένα για αυτές. Πιστεύω πως μόνο η τετράδα Russell - Chamberlain - West - Robertson ήταν που αν τους έβγαζες εκτός τότε θα βλέπαμε μία άλλη μπασκετική ιστορία.
Οι παίκτες είναι πραγματικά τρελά πολλοί, απλά να αναφέρω μόνο λίγα σχόλια για τις υπόλοιπες επιλογές που μου δίνει η συγκεκριμένη λίστα:
- Bob Cousy. Ο καλύτερος των 50’s, ο πρώτος πετυχημένος point guard της λίγκας. Πιστεύω όμως πως λίγα θα κατάφερνε απέναντι σε πολλούς από τους επόμενους που ακολούθησαν (ή έστω όχι τόσα πολλά).
- Steph Curry. Όλοι τον ξέρουμε, ο καλύτερος των 2010’s. Με χαλάει μόνο που οι επιδόσεις του στους τελικούς δεν είναι και τόσο αντάξιοι όσο τις σεζόν που προηγήθηκαν.
- Walt Frazier. Στεκόμαστε κυρίως στο Willis Reed και ξεχνάμε τη συνεισφορά του στο πρωτάθλημα των Knicks. Μεγάλος, τα έκανε όλα, θα επιμείνω όμως, ανήκει στους μεγάλους της εποχή του. Πιστεύω πως σε μία λίστα με τους 10-15 καλύτερους δεν θα ήταν μέσα.
- Steve Nash. Ναι, τόσο τρελός που ήταν από τους καλύτερους που έχουμε δει ποτέ, μπορεί και καλύτερος από τον προαναφερθέντα Frazier. Όλα αυτά βέβαια με ένα μεγάλο μειονέκτημα: ήταν looser. Όχι τόσο γιατί δεν πήρε πρωτάθλημα, αλλά για τις μηδενικές συμμετοχές του σε τελικούς καθώς και τους τόσους άδοξους αποκλεισμούς από τα playoff. Το παραδέχομαι, φταίει και ο D’Antoni, αλλά φταίει και αυτός.
- Chris Paul. Πιστεύω ο μεγαλύτερος της γενιάς του, με εξαιρετικές εμφανίσεις κυρίως όταν το παιχνίδι είναι σε κρίσιμα σημεία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο μικρότεροι από αυτόν ήταν οι συμπαίκτες του (ορισμένες φορές) στη Νέα Ορλεάνη αλλά το πόσα πολλά κατάφερε. Να, για παράδειγμα, όπως φέτος…
- Gary Payton. Αμυντικό τέρας, αλλά το ότι οι περισσότεροι τον θυμούνται κυρίως για αυτό λέει πολλά. Πολύ καλός παρ’όλα αυτά για τη γενιά του, αλλά μέχρι εκεί.
- John Stocton. Ιερό τέρας, σίγουρα, αλλά θα ήταν το ίδιο όμως αν δεν είχε δίπλα του έναν ίδιο ακριβώς παίκτη-σκόρερ και βρισκόταν σε καταστάσεις όπως για παράδειγμα ο Chris Paul ή ακόμη και ο John Wall; Για να μην παρεξηγηθώ, τον θεωρώ καλύτερο από το Wall, αλλά ίσως να μην είχε τον ίδιο θρύλο αν είχε πάρει μέρος σε τέτοιου είδους ομάδες και ειδικά χωρίς κάποιον Malone δίπλα του.
- Isiah Thomas. Δεν τον θεώρησα ποτέ μου κάποιον θρύλο του αθλήματος, γνώμη μου είναι πως ταίριαξε πάρα πολύ με τη φιλοσοφία των Pistons, το προπονητή του και τους συμπαίκτες του. Μεγάλος όπως και να’χει και αυτός, αδιαμφισβήτητο.
- Russell Westbrook. Ο τύπος έκανε κάτι που είχαμε να δούμε παραπάνω από 50 χρόνια και μάλιστα όχι μόνο μία φορά. Είναι από τα καλύτερα point guard που έχουν γεννηθεί ποτέ καθώς και από τα πιο πλήρη. Στην αρχή της καριέρας του τον έτρωγε η ανωριμότητα του, ελάττωμα το οποίο το έχει βελτιώσει, τουλάχιστον όσο έχει μπορέσει. Ατομικά είναι στο απόγειο του αθλήματος μπάσκετ, μένει μόνο να το δείξει και στον ηγετικό τομέα, τομέας που προς το παρών υστερεί και ειδικά απέναντι στο Robertson (καταλαβαίνεται γιατί η σύγκριση με αυτόν).
- Jerry West. Επειδή αναφέρθηκε από κάποιους, δεν είναι καθαρό point guard, εγώ προσωπικά δεν θεωρώ καν ότι ανήκει σε αυτή τη θέση.
Αυτά. Και μην ξεχνάμε, τη δεκαετία που πέρασε και γιατί όχι και μέχρι σήμερα, ζούμε ίσως τη καλύτερη γενιά point guard που έχουμε δει ποτέ στην ιστορία του NBA.