Κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του ΝΒΑ

[benchwarmer]

Ό,τι λέει ο τίτλος.
Μία επιλογή μόνο εδώ, κακά τα ψέματα δεν ξέρω κατά πόσον μπορεί να υπάρξει άλλη επιλογή πλην των αναφερόμενων εδώ, όσοι άλλοι πολύ αξιόλογοι προπονητές και να έχουν κερδίσει βραβεία και δαχτυλίδια.

[mixalisgate7]

Εύκολη επιλογή για εμένα, ψήφισα τον Phil Jackson , έφτιαξε ομαδάρες με τους Μπουλς και τους Λέικερς. Εννοείται πως είχε την ευλογία να έχει υπό την καθοδήγηση του δυο από τους καλύτερους παίκτες του αθλήματος αλλά έχουμε δει παικταράδες να μένουν χωρίς δαχτυλίδι.

[Coach Periklis]

Δεν παρακολουθώ NBA και ιδιαίτερα

Ήμουν ανάμεσα σε Φιλ Τζάκσον και Πόποβιτς

Ψήφισα Πόποβιτς , τον έχω παρακολουθήσει περισσότερο, η προσέγγιση του στους αθλητές αλλά και το ίδιο το άθλημα θεωρώ ότι είναι συγκλονιστική

[shtarkws]

The puppeteers

[basket72]

Φιλ Τζάκσον η ψήφος που (συν τοις άλλοις) ήταν κι ανατρεπτική μορφή.
Τεράστιοι κι οι υπόλοιποι. Ο Ρεντ είναι θρύλος στο Μασατσούσετς και σε όλο το ΝΒΑ και τον θυμάμαι (στις λίγες του φώτο από τότε) με ένα πούρο στο στόμα.

[Conan1982]

Οι 2 πρώτοι ήταν σε μια εποχή που το άθλημα ήταν αρκετά διαφορετικό, συν ότι δεν έχω εικόνες τους.
Από τον Τζάκσον, τον Πόποβιτς και τον Ράιλυ ο Ράιλυ μένει πιο πίσω και ανάμεσα στους 2 η επιλογή είναι πολύ δύσκολη.
Ο Τζάκσον από άποψη τίτλων είναι μακράν ο πιο πετυχημένος. Από την άλλη αυτό που έχει κάνει ο Πόποβιτς με την ίδια ομάδα να έχει επιτύχει τόση διάρκεια σε παρουσία σε πλέυ οφ, τελικούς περιφέρειας, τελικούς και 5 τίτλους είναι ένα απίθανο κατόρθωμα.
Ο Τζάκσον έφερε καινοτομίες στο άθλημα, το ίδιο και ο Πόποβιτς.
Θα ψηφίσω εν τέλει Πόποβιτς και άσχετο λίγο αλλά νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να αποσυρθεί.

[nikolas12]

Ήμουν ανάμεσα σε Jackson και Popovich. Ο μεν είναι απίστευτα καινοτόμος, προπονητής την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των Bulls και κυρίως ήταν κόουτς της ομάδας μου τόσο την εποχή του 3-peat με Shaq, Kobe όσο και στα prime των Kobe-Gasol, ο δε προπονούσε τους κάποτε αντιπαθείς σε μένα (μέχρι το 2013 που τους συμπάθησα εν τέλει) Spurs.

Και οι δύο αποτελούν τρομερές φιγούρες και προσωπικότητες για το χώρο του μπάσκετ. Ο Jackson πάντα με ένα χαμόγελο, ο Popovich προετοιμασμένος να πετάξει ατάκες και να σπάσει πλάκα με οποιονδήποτε, κυρίως δημοσιογράφο. Προσπάθησα να σκεφτώ το δίλημμα καθαρά προπονητικά και να μη δώσω σημασία στην προφανή συμπάθεια που έχω στον Phil επειδή ήταν στους Lakers.

Ο μεν Jackson εφάρμοσε στην εντέλεια την τριγωνική επίθεση και τα διέλυσε όλα με δύο διαφορετικές ομάδες. Μπορεί το πείραμα στους Knicks πριν κάποια χρόνια να απέτυχε, αλλά η triangle offence μας μάγεψε στο παρκέ και φυσικά έφερε τα ανάλογα πρωταθλήματα.

Όμως ψήφισα εν τέλει οι αντιστάσεις μου κάμφθηκαν και ψήφισα Popovich. Και κυρίως το έκανα γιατί ο Popovich είναι ένας προπονητής τόσο νεωτεριστής που αν το καλοσκεφτεί κανείς, σχεδόν σε κάθε του πρωτάθλημα έπαιζε διαφορετικό στυλ μπάσκετ και αυτό είναι που τον κάνει θαυμάσιο, αφού ο κορμός των παικτών του ήταν σταθερός. Το 1999 έπαιζε με Δίδυμους Πύργους σε άμυνα και επίθεση. Στα 00s έφτιαξε μια ομάδα σκληροτράχηλη αμυντικά, κερδίζοντας τους εξίσου εξαιρετικούς αμυντικά Pistons το 2005 (fun fact: οι τελικοί είχαν 7 παιχνίδια και μόνο μία φορά ξεπέρασε η μία εκ των δύο ομάδων τους 100 πόντους) και κυριάρχησαν επί των Lakers του 3-peat (κι ας είχαμε εσωτερικά θέματα τότε). Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι με τους ίδιους σταρ και κάποιες προσθήκες από το 2012 και με κορύφωση το 2014 έφτιαξε μια ομάδα που έπαιζε πανέμορφο, ολοκληρωτικό μπάσκετ και αν δεν υπήρχε η εμμονή του να μην κάνει φάουλ, το 2013 θα είχε προσθέσει κι άλλο πρωτάθλημα στο βιογραφικό του. Οι Spurs του 2014 είναι μία από τις πιο απολαυστικές ομάδες που έχω δει στο παρκέ. Ακόμα και τα τελευταία χρόνια με ρόστερ περιορισμένων δυνατοτήτων, κάποιες χρονιές γερασμένο και αρνούμενος να εκσυγχρονίσει το παιχνίδι του και να βάλει πιο πολύ το τρίποντο, κατάφερνε και έβαζε την ομάδα στα playoffs. Τα τελευταία 1-2 χρόνια δείχνει να έχει χάσει την αίγλη του, αλλά η κληρονομιά του στο μπάσκετ είναι τεράστια και το λέω εγώ που τον έβλεπα ανέκαθεν ως τον μεγαλύτερο αντίπαλό μου στη Δύση. Και φυσικά να μην ξεχνάμε και τρολιές όπως αυτή:

[video][/video]

Τεράστιο respect πάντως και σε Phil Jackson, οι χαρές που είδαμε με αυτόν τον άνθρωπο δεν ξεχνιούνται.

[ssoulliss]

Σωστές όλες οι παραπάνω απόψεις. Ο Auerbach λόγω τίτλων είτε σαν προπονητής είτε σαν executive είναι ο καλύτερος. Βέβαια δεν έχουμε εικόνα του προπονητικού του έργου.

Από εκεί και πέρα συμφωνώ για Jackson έφτιαξε ομαδάρες και πιθανόν αν δεν σταματούσε για δύο χρόνια ο Μιχάλης θα είχαμε οκτώ συνεχόμενα πρωταθλήματα των Bulls και το poll θα είχε μόνο μία απάντηση. Υπενθυμίζω πως και αυτός σκουντηχτής ήταν αρχικά μέχρι να γίνει πρώτος. Οι Bulls ήταν αλλουνού ομάδα(Collins).

Ο Popovich είναι διαχρονικός , όπως διαχρονικός ήταν και ο Sloan στους Jazz, και αυτό από μόνο του μαζί με τον αριθμό των τίλων που κατέκτησε μπορεί να σταθεί και σαν επιχείρημα για να θεωρείτε νούμερο ένα. Ο Popovich ξύλωσε σε μία νύχτα τον προπονητή του(Hill), έβαλε φόρμα και έφτιαξε μια τρομερή ομάδα.

Ο Riley έχω την εντύπωση πως μας παρουσίασε την καλύτερη ομάδα(Lakers) που έπαιξε το πιο θεαματικό μπάσκετ. Επίσης σαν executive δίεπρεψε και ακόμη και τώρα τα πάει μια χαρά.

Για τον Dailey θα πω μόνο το εξής. Άλλαξε την προσέγγιση του αθλήματος και έκανε τον Μιχαλάκη λόγω της πολύ σκληρής άμυνας του Ντητρόιτ να γίνει ακόμη καλύτερος. Όχι ότι δεν θα γινότανε, βεβαίως-βεβαίως.

(άμα δεν έγραφα κάτι για την ομάδα μου θα έσκαγα)

[benchwarmer]

Τον Daly τον έβαλα σχεδόν αποκλειστικά για τον sssoulisss, αλλά δεν τσίμπησε

Νομίζω οι 4 πρώτοι είναι αδιαμφισβήτητοι, ο Daly είναι στο αμέσως επόμενο γκρουπ.
Για τους 4 πρώτους λοιπόν, υπάρχει μάλλον ένα σαφές χαρακτηριστικό που τους διαχωρίζει. Οι μεν Auerbach και Popovich κατάφεραν ό,τι κατάφεραν σε μία ομάδα, ενώ οι Jackson και Riley σε παραπάνω ;)

Γενικά νομίζω πως τα 11 δαχτυλίδια του Phil τα λένε όλα. Και πολύ περισσότερο ακριβώς για αυτό που είπα πριν, ενώ πχ για τα 9 του Auerbach μπορούμε να πούμε ότι από τη στιγμή που μπήκε το νερό στο αυλάκι στους τότε Celtics, δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά μετά. Πολύ χοντροκομμένη εξήγηση εννοείται, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα


* Εννοείται πως ο Popovich είναι ένα από τα 2-3 top άτομα στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ που θα ήθελα να πάω για έναν καφέ/μπύρα/whatever, και πως αυτό το βίντεο είναι ένα από αυτά που πρέπει να παρακολουθήσει κάθε μπασκετόφιλος στον κόσμο

[yorgos]

Δε βλέπω το Ρικ στην ψηφοφορία και σκιάζομαι...

[ggr]

Ήμουν ανάμεσα στους Pat Riley και Phil Jackson. Αυτό που παραδέχομαι στον Ράιλι είναι η προσαρμοστικότητά του. Παρουσίασε την ομάδα που έπαιξε το πιο όμορφο μπάσκετ μέχρι στιγμής, τους Lakers της δεκαετίας του '80, και τους οδήγησε σε 4 πρωταθλήματα υπό τις οδηγίες του. Στη συνέχεια, όταν πήγε στη Νέα Υόρκη, προσάρμοσε το στυλ παιχνιδιού στο υλικό που είχε και παρουσίασε μια σκληρότερη αλλά λιγότερο ταλαντούχα μορφή των Bad Boys με τους Knicks, φτάνοντας μόλις μια νίκη μακριά από τον τίτλο το 1994. Το ίδιο έκανε στη συνέχεια και στο Miami του Mourning χωρίς όμως να καταφέρει να φτάσει στους τελικούς. ίσως αν ο Alonzo δεν πάθαινε ζημιά στο νεφρό του, να τα κατάφερνε το 2001. Κέρδισε τίτλο με τους Heat το 2006 με ηγέτες τους Wade και Shaq.
Ο Jackson είχε την τύχη να διαθέτει παιχταράδες στις ομάδες του. Jordan, Pippen, Shaq, Kobe. Πολλοί χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα για να μειώσουν τις επιτυχίες του αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτές οι ομάδες δεν είχαν κερδίσει πρωτάθλημα πριν τις αναλάβει. Εξαιρετικός διαχειριστής χαρακτήρων, ειδικά στην περίπτωση των Lakers των αρχών της δεκαετίας του 2000, που ήταν πιο δύσκολα διαχειρίσιμοι από τους Bulls, λόγω της κόντρας Shaq-Kobe. Κατάφερε όμως να τους οδηγήσει σε τρία σερί πρωταθλήματα και σε έναν ακόμη τελικό τους 2004, όπου έχασαν πανηγυρικά από τους Pistons (συγγνώμη αλλά δεν κρατήθηκα από το να ευλογήσω τα γένια της ομάδας μου :evil: ).
Καθαρά προπονητικά και από θέμα επιτυχιών, θα δώσω την ψήφο μου στον Phil. Αν όμως βάλουμε στην εξίσωση και την πορεία στον προεδρικό θώκο μιας ομάδας,τότε Riley δαγκωτό, μιας και η θητεία του Phil στη Νέα Υόρκη αποδείχτηκε πλήρως αποτυχημένη.

[Μορφή]

Phil Jackson για προφανείς λόγους, απλά θα ήθελα να αναφέρω μία πτυχή του Pat Riley που λίγοι την γνωρίζουν. Όλοι μιλάμε για την αρετή του Phil να είναι φοβερός ψυχολόγος, όμως και ο Pat δεν πήγαινε πίσω σε αυτό το τομέα. Όταν υποσχέθηκε δεύτερο σερί πρωτάθλημα των Lakers, φήμες υπήρξαν ότι οι παίκτες του αγχώθηκαν. Τότε το μόνο που έκανε ήταν να πει στο Magic Johnson πως ο Larry Bird δεν έχει κάνει ποτέ back-to-back. Τα μετέπειτα ανήκουν στην ιστορία..

[ssoulliss]

Διάβαζα εχθές κάτι σχετικό με τον Don Nelson και συνειδητοποίησα πως κάλλιστα θα μπορούσε να είναι στη συζήτηση για έναν εκ των κορυφαίων προπονητών.

Ανέλαβε τους Bucks το 1976 τη χρονιά που είχε φύγει ο Kareem. Έφτιαξε ομαδάρα δεκαετίας και βάλε στο Milwaukee που αν δεν υπήρχαν οι δυνάστες 76ers και Celtics ίσως έπαιζε τουλάχιστον έναν τελικό ή έστω κατακτούσε ένα πρωτάθλημα.

Επέλεξε τα χρόνια του στους Bucks τους : Marques Johnson (παιχταράς των '80s), Sikma (ο μπαμπάς), τον Moncrief (άλλη παιχτάρα αυτός), τον Pressey, τον Cummings κλπ.

Όταν έφυγε πήγε στο Golden State όπου έφτιαξε την ομάδα Run TMC από τα αρχικά των Hardaway-Mullin-Richmond ενώ επέλεξε και τον Webber λίγο αργότερα.

Και μετά στο Dallas όπου επέλεξε τους Nash και Nowitzki. Η συνέχεια είναι γνωστή ειδικά για τον Γερμανό.

Όταν επέστρεψε στο Golden State ήταν αυτός που επέμεινε για τον Curry στο Draft.

Ήταν τσαντίλας στον πάγκο, αλλά έφτιαχνε ομαδάρες από τις στάχτες τους. Έτσι λοιπόν δικαιωματικά ήταν ο προπονητής της δεύτερης Dream Team το 1994 και ίσως τελικά να είναι ο κορυφαίος προπονητής χωρίς πρωτάθλημα στο NBA.

[basket72]

Διάβαζα εχθές κάτι σχετικό με τον Don Nelson και συνειδητοποίησα πως κάλλιστα θα μπορούσε να είναι στη συζήτηση για έναν εκ των κορυφαίων προπονητών.

Ανέλαβε τους Bucks το 1976 τη χρονιά που είχε φύγει ο Kareem. Έφτιαξε ομαδάρα δεκαετίας και βάλε στο Milwaukee που αν δεν υπήρχαν οι δυνάστες 76ers και Celtics ίσως έπαιζε τουλάχιστον έναν τελικό ή έστω κατακτούσε ένα πρωτάθλημα.

Επέλεξε τα χρόνια του στους Bucks τους : Marques Johnson (παιχταράς των '80s), Sikma (ο μπαμπάς), τον Moncrief (άλλη παιχτάρα αυτός), τον Pressey, τον Cummings κλπ.

Όταν έφυγε πήγε στο Golden State όπου έφτιαξε την ομάδα Run TMC από τα αρχικά των Hardaway-Mullin-Richmond ενώ επέλεξε και τον Webber λίγο αργότερα.

Και μετά στο Dallas όπου επέλεξε τους Nash και Nowitzki. Η συνέχεια είναι γνωστή ειδικά για τον Γερμανό.

Όταν επέστρεψε στο Golden State ήταν αυτός που επέμεινε για τον Curry στο Draft.

Ήταν τσαντίλας στον πάγκο, αλλά έφτιαχνε ομαδάρες από τις στάχτες τους. Έτσι λοιπόν δικαιωματικά ήταν ο προπονητής της δεύτερης Dream Team το 1994 και ίσως τελικά να είναι ο κορυφαίος προπονητής χωρίς πρωτάθλημα στο NBA.

Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα λες για τον Νέλσον και σωστά το θέτεις στο τέλος. Στην κουβέντα για τον κορυφαίο χωρίς πρωτάθλημα. Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να ανταπεξέλθεις στην πίεση των παιχνιδιών που δίνουν δαχτυλίδι.
Κι εγώ θα ψηφίσω Φιλ Τζάκσον. Οι 2 Γιούγκοι, Πόποβιτς και Τομγιάνοβιτς δεν είναι στη λίστα;
Edit: Tην είχα ξεχάσει τη λίστα, τώρα την είδα. Τον Άουερμπαχ δεν τον "βλέπω" καν, γιατί δεν "είδε" κι αυτός κοτζάκ Νικ Γκάλης από τον Σίτον Χολ.

[ssoulliss]

Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα λες για τον Νέλσον και σωστά το θέτεις στο τέλος. Στην κουβέντα για τον κορυφαίο χωρίς πρωτάθλημα. Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να ανταπεξέλθεις στην πίεση των παιχνιδιών που δίνουν δαχτυλίδι.
Κι εγώ θα ψηφίσω Φιλ Τζάκσον. Οι 2 Γιούγκοι, Πόποβιτς και Τομγιάνοβιτς δεν είναι στη λίστα;
Edit: Tην είχα ξεχάσει τη λίστα, τώρα την είδα. Τον Άουερμπαχ δεν τον "βλέπω" καν, γιατί δεν "είδε" κι αυτός κοτζάκ Νικ Γκάλης από τον Σίτον Χολ.

Πολύ σωστή η επισήμανση για τον Rudy τον μπαμπά της φράσης "Μην υποτιμάτε την καρδιά του Πρωταθλητή". Πήρε πρωταθλήματα με πολλές δυσκολίες και ουσιαστικά μόνο τον Hakeem.

Είχα ψηφίσει Auerbach διότι διέπρεψε σε όλα τα πόστα. Όσο για τον Γκάλη ευτυχώς να λες που δεν τον κράτησε εκεί, γιατί εμείς εδώ σήμερα δε θα γράφαμε σχόλια.