Κορυφαίος Έλληνας προπονητής στην ιστορία

[eddiedimitris]

Για μενα Ιωαννιδης μακραν...Ειναι παρα πολλοι οι λογοι
Απο κει και περα ο Γιαννακης λογω Εθνικης.

Καποτε θεωρουσα οτι θα φτασουν ψηλα ως προπονητες ο Φωσκολος και ο Διαμαντοπουλος αλλα δεν ...

Επισης ο Δενδρινος εκανε φανταστικη δουλεια στην Εθνικη αλλα νομιζω τον εφαγε χωρις λογο η κλικα για να μπει ο Γιαννακης τοτε.

[Conan1982]

Ενδιαφέρουσα η συζήτηση για τον Ιωαννίδη, την μετέφερα εδώ: https://www.basketforum.gr/viewtopic.php?f=150&t=758

[basket72]

Ενδιαφέρουσα η συζήτηση για τον Ιωαννίδη, την μετέφερα εδώ: https://www.basketforum.gr/viewtopic.php?f=150&t=758

Για τον προπονητή που είναι πρώτος ή δεύτερος σε ψήφους στο συγκεκριμένο poll, μιλάμε. Με επιχειρήματα, στατιστικά και ιστορικές (πια) αναφορές. Γιατί να μην είναι εντός του συγκεκριμένου τόπικ;

[ssoulliss]

Συμφωνώ, με τον προλαλήσαντα φίλτατε Conan1982. Υπήρχαν σχόλια που αφορούσαν και άλλους προπονητές , όπως και τοποθετήσεις παιδιών σχετικά με το Poll.

Όλα καλά, θα τη βρούμε την άκρη.

[Conan1982]

Σύμφωνοι, αλλά είχε ξεφύγει λίγο.

[petran79]

Εγώ για τη δεκαετία του 90 επιλέγω το Σούλη Μαρκόπουλο, γιατί αν και βασίστηκε στον κορμό του Ίβκοβιτς, είναι ο πρώτος Έλληνας προπονητής μετά το Νίκο Μήλα που κέρδισε ευρωπαικό τίτλο.

Κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο, ιδίως στο ματς με τη Σκαβολίνι. Επίσης παρά το ότι ο ΠΑΟΚ πήρε Κόρατς και έφτασε στον τελικό της Α1 το 94, η διαφορά με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ήταν χαώδης, ιδίως στον πάγκο. Ήταν και κατόρθωμα που απέκλεισε τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά που σε ένα ματς δεν έπαιζε ο Πρέλεβιτς ενώ και στον τελικό ήταν σε ένα άλλο τραυματίας ο Μπέρυ.
Πιστεύω πως αν το 94 πήγαινε ο ΠΑΟΚ στο Τελ Αβιβ, θα νικούσε την Μπανταλόνα.

Η έλλειψη πάγκου ήταν που είχε κοστίσει στον ΠΑΟΚ το Φαϊναλ 4 του 93, όταν είχε τραυματιστεί ο Τσέκος και ο Ρουσκόνι έκανε ότι ήθελε το Φασούλα.

[lefpan]

Ψήφισα Ιωαννίδη και Μπαρτζώκα, για καθαρά μπασκετικούς λόγους, αλλά θα σταθώ σε μια τεράστια μορφή του ελληνικού μπάσκετ (και όχι μόνο) που απλώς είχε την ατυχία να γεννηθεί 50 χρόνια νωρίτερα.
Εννοώ τον Φαίδωνα Ματθαίου, τον λεγόμενο και "Πατριάρχη" του ελληνικού μπάσκετ.
Μάλιστα, στη δεκαετία του 1970 πήγε με την Εθνική ομάδα στα Μέθανα για να τιμηθεί από τις τοπικές αρχές. Κάποιες γριούλες που άκουσαν ότι "έρχεται ο Πατριάρχης", νόμισαν ότι έρχεται ο κανονικός πατριάρχης και βγήκαν στους δρόμους, ντυμένες με τα καλά τους και κρατώντας εικόνες, κεριά, θυμιατά, και μόλις έφτασε το καράβι στο λιμάνι όρμησαν και έψαχναν να βρουν κάποιον με ράσα και γένια!

Η επίδρασή του στο ελληνικό μπάσκετ ήταν τεράστια. Ο Ιωαννίδης, μάλιστα, έχει πει για αυτόν:
"Είχα την τύχη να τον έχω μια χρονιά στον Άρη, ενώ τον έζησα και στην Εθνική ομάδα. Κέρδισα πάρα πολλά. Ήταν μπροστά από την εποχή του. Βοήθησε πολύ το μπάσκετ. Μόνος του το πήγε 10 χρόνια μπροστά".

Αξίζει να ψάξει κανείς να δει τι εστί Φαίδων Ματθαίου, απλά να σημειώσω ότι εκτός από το μπάσκετ, που το υπηρέτησε ως παίκτης και ως προπονητής, ασχολήθηκε με επιτυχία και με πολλά άλλα σπορ (βόλεϋ, πόλο, πινγκ πονγκ, τένις, σκοποβολή, ξιφασκία, αγώνες μοτοσυκλέτας, και ήταν μέλος των εθνικών ομάδων μπάσκετ και κωπηλασίας).
Συμμετείχε σε δύο Ολυμπιάδες: το 1948 στο Λονδίνο στην κωπηλασία και το 1952 στο Ελσίνσκι στο μπάσκετ (σαν παίκτης).

Ως προπονητής μπάσκετ, διέπρεψε με τις Εθνικές ομάδες ανδρών και γυναικών (αυτός την έφτιαξε) και ήταν αυτός που έκτισε τον μεγάλο Ολυμπιακό της δεκαετίας του 70 φέρνοντας από την Αμερική Γιατζόγλου, Καστρινάκη, Διάκουλα και Μελίνι. Πήγαινε συχνά στην Αμερική, έβλεπε τα καινούργια συστήματα του μπάσκετ εκεί και τα έφερνε και τα εφάρμοζε στην Ελλάδα.

[Quincy]

Ιτουδης και μπαρτζωκας οι κορυφαίοι με διαφορά. Τους θεωρώ ισάξιους. Περισσότερες αποτυχίες μεν ο μπαρτζωκας αλλά λιγότερα ρίσκα ο ιτουδης. Θα χει ενδιαφέρον στην φενερ.

Βάζω και τον Γιαννάκη κοντά τους. Απομυθοποιηθηκε όταν πήγε στον ολυμπιακό αλλά η αλήθεια είναι ότι από τότε που προπονουσε αυτός την εθνική έχουμε να δούμε επιτυχίες (με παρένθεση το χάλκινο του 09)

[corsaopc]

Ιωαννίδης χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι μόνο για τις προπονητικές του ικανότητες αλλά για τον χαρακτήρα του και το σεβασμό που του είχαν οι παίχτες και τον φόβο. Μετά τον Ντουντα και τον Ομπράντοβιτς δεν θυμάμαι άλλον προπονητή να βγάζει τέτοια προσωπικότητα πέρα από τον Ιωαννίδη. Μετά από μερικά χρόνια όταν αποσυρθούν όλοι αυτοί ακόμα και άλλα ευρωπαϊκά να πάρει ο Μπαρτζώκας και ο Ιτουδης όλοι θα θυμούνται τον Ντουντα,τον Ομπράντοβιτς και τον Ξάνθο. Σου έβγαζαν την αύρα του στρατηγού αυτοί οι 3 που δεν την βγάζουν ούτε ο Ιτουδης ούτε ο Μπαρτζώκας ούτε ο Αταμάν που πήρε 2 σερί ευρωλιγκες και μπορεί να πάρει και τρίτη ούτε ο λάσο που είναι φουλ επιτυχημένος στη Ρεάλ .

[corsaopc]

Εγώ για τη δεκαετία του 90 επιλέγω το Σούλη Μαρκόπουλο, γιατί αν και βασίστηκε στον κορμό του Ίβκοβιτς, είναι ο πρώτος Έλληνας προπονητής μετά το Νίκο Μήλα που κέρδισε ευρωπαικό τίτλο.

Κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο, ιδίως στο ματς με τη Σκαβολίνι. Επίσης παρά το ότι ο ΠΑΟΚ πήρε Κόρατς και έφτασε στον τελικό της Α1 το 94, η διαφορά με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ήταν χαώδης, ιδίως στον πάγκο. Ήταν και κατόρθωμα που απέκλεισε τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά που σε ένα ματς δεν έπαιζε ο Πρέλεβιτς ενώ και στον τελικό ήταν σε ένα άλλο τραυματίας ο Μπέρυ.
Πιστεύω πως αν το 94 πήγαινε ο ΠΑΟΚ στο Τελ Αβιβ, θα νικούσε την Μπανταλόνα.

Η έλλειψη πάγκου ήταν που είχε κοστίσει στον ΠΑΟΚ το Φαϊναλ 4 του 93, όταν είχε τραυματιστεί ο Τσέκος και ο Ρουσκόνι έκανε ότι ήθελε το Φασούλα.

Αν ο ΠΑΟΚ πήγαινε φάιναλ φορ το 94 θα είχε χάσει στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό και δεν θα έπαιζε με μπαντολονα. Ο Ολυμπιακός είχε υπερομάδα και ήταν η μόνη φορά από όλα τα φάιναλ φορ που είχε πάει το απόλυτο φαβορί για την κούπα. Άλλο που έγιναν κουλά πράγματα να το χάσει με χαμένες βολές και τρίποντο κουλό από ένα παίχτη με κακά ποσοστά. Αυτοκτόνησε και το χάσε.

[Quincy]

Εγώ για τη δεκαετία του 90 επιλέγω το Σούλη Μαρκόπουλο, γιατί αν και βασίστηκε στον κορμό του Ίβκοβιτς, είναι ο πρώτος Έλληνας προπονητής μετά το Νίκο Μήλα που κέρδισε ευρωπαικό τίτλο.

Κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο, ιδίως στο ματς με τη Σκαβολίνι. Επίσης παρά το ότι ο ΠΑΟΚ πήρε Κόρατς και έφτασε στον τελικό της Α1 το 94, η διαφορά με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ήταν χαώδης, ιδίως στον πάγκο. Ήταν και κατόρθωμα που απέκλεισε τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά που σε ένα ματς δεν έπαιζε ο Πρέλεβιτς ενώ και στον τελικό ήταν σε ένα άλλο τραυματίας ο Μπέρυ.
Πιστεύω πως αν το 94 πήγαινε ο ΠΑΟΚ στο Τελ Αβιβ, θα νικούσε την Μπανταλόνα.

Η έλλειψη πάγκου ήταν που είχε κοστίσει στον ΠΑΟΚ το Φαϊναλ 4 του 93, όταν είχε τραυματιστεί ο Τσέκος και ο Ρουσκόνι έκανε ότι ήθελε το Φασούλα.

Αν ο ΠΑΟΚ πήγαινε φάιναλ φορ το 94 θα είχε χάσει στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό και δεν θα έπαιζε με μπαντολονα. Ο Ολυμπιακός είχε υπερομάδα και ήταν η μόνη φορά από όλα τα φάιναλ φορ που είχε πάει το απόλυτο φαβορί για την κούπα. Άλλο που έγιναν κουλά πράγματα να το χάσει με χαμένες βολές και τρίποντο κουλό από ένα παίχτη με κακά ποσοστά. Αυτοκτόνησε και το χάσε.

Σε εκείνο το Φ4 δεν ήταν που είχε πλακωθεί με κάποιον συμπαίκτη του ο ταρπλει και μετά πήρε σβάρνα όλα τα κλαμπ της πόλης μέχρι το πρωί και στον τελικό σερνόταν;

[corsaopc]

Αν ο ΠΑΟΚ πήγαινε φάιναλ φορ το 94 θα είχε χάσει στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό και δεν θα έπαιζε με μπαντολονα. Ο Ολυμπιακός είχε υπερομάδα και ήταν η μόνη φορά από όλα τα φάιναλ φορ που είχε πάει το απόλυτο φαβορί για την κούπα. Άλλο που έγιναν κουλά πράγματα να το χάσει με χαμένες βολές και τρίποντο κουλό από ένα παίχτη με κακά ποσοστά. Αυτοκτόνησε και το χάσε.

Σε εκείνο το Φ4 δεν ήταν που είχε πλακωθεί με κάποιον συμπαίκτη του ο ταρπλει και μετά πήρε σβάρνα όλα τα κλαμπ της πόλης μέχρι το πρωί και στον τελικό σερνόταν;

Ο Τάρπλεϊ δεν είχε ανάγκη. Στον τελικό Άρης -Τοφας έπαιξε έχοντας κατεβάσει μια κάσα μπύρες λίγες ώρες πριν το παιχνίδι.

[Volunteer]

Σε εκείνο το Φ4 δεν ήταν που είχε πλακωθεί με κάποιον συμπαίκτη του ο ταρπλει και μετά πήρε σβάρνα όλα τα κλαμπ της πόλης μέχρι το πρωί και στον τελικό σερνόταν;

Έτσι έλεγε ο αστικός μύθος για πολλά χρόνια μέχρι που ήρθε φέτος αυτή εδώ η συνέντευξη του "Ολλανδού" (συνονόματου Γιάννη Ιωαννίδη και τότε βοηθού του "Ξανθού") στον πάντα εξαιρετικό Γιάννη Φιλέρη και μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους (παραθέτω το επίμαχο σημείο):

- Μέτρησε και το επεισόδιο με τον Τάρπλεϊ;

"Σίγουρα, φάνηκε και στην προπόνηση μετά. Υπήρχε ένα σφίξιμο, παρότι παίζαμε στον τελικό";

- Να το ξαναπούμε, μια ακόμη φορά

"Χρειάζεται (γέλια); Μάλλον, γιατί πάλι κάπου διάβασα ότι τον έψαχνα σε όλο το Τελ Αβίβ, όπως λεγόταν όλα αυτά τα χρόνια κι ας σου είπα από το 2015 τι είχε συμβεί. Πάμε από την αρχή..."

- Οκτώβριος 1993, μετά από μια ήττα (αν δεν κάνω λάθος από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη) στην προπόνηση του Ολυμπιακού, γίνεται μια κουβέντα προπονητή και παικτών, ο Ιωαννίδης κάνει ερώτηση για το ποιος έπαιξε όχι με βάση την αξία του. Ο Μπάμπης Παπαδάκης απαντάει ο Ρόι. Ο Τάρπλεϊ δεν λέει τίποτε, αλλά το κρατάει μέσα στο μυαλό του. Καλά τα λέω;

"Ναι. Ο μακαρίτης ο Τάρπλεϊ ήταν τρομερός παίκτης. Έβλεπες ένα τεράστιο κορμί να κάνει θαύματα με την μπάλα, όπως ο Αντετοκούνμπο. Πέρασα πάρα πολλές στιγμές μαζί του και έξω από το γήπεδο, γιατί μιλούσαμε αρκετά, είχαμε αναπτύξει μια καλή σχέση. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ήταν ότι δεν άντεχε την πίεση. Τέλος πάντων εκείνη την ημέρα του Οκτώβρη, μετά την προπόνηση με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτάει: "Συμφωνείς κι εσύ ότι δεν έπαιξα με βάση την αξία μου". Του είπα "ναι", προσθέτοντας ότι "είναι δυο-τρία ματς που πας πάνω κάτω σαν κουράδα". Μου το' κλεισε και έκανε να μου ξαναμιλήσει δυο μήνες! Μπήκε ο Νοέμβρης, άρχισε να κάνει όργια, κάπου στο τέλος Δεκεμβρίου με ξαναθυμήθηκε για να μου πει: "Είχε δίκιο. Δεν έπαιζα καλά..."

- Εσένα σε πήρε τηλέφωνο, τον Παπαδάκη, όμως, δεν τον ξέχασε!

"Μα αυτό ήταν το τρομερό. Και το θυμήθηκε μετά τον θρίαμβο επί του Παναθηναϊκού. Ξέρεις ότι την ώρα του καυγά δεν ήταν κανείς από το σταφ παρών..."

Μαζί πήγαμε για μπύρες

Το τελευταίο μας είχε διαφύγει. Δεν ξέραμε ότι ένας προπονητής αυστηρός όπως ο Ιωαννίδης , που ήθελε να τα ελέγχει όλα, άφηνε την ομάδα μόνη της στην τραπεζαρία. "Οι παίκτες έτρωγαν μόνοι τους. Όχι γιατί τους είχαμε αφήσει μόνους τους, αλλά επειδή έτσι ήταν το τυπικό που ακολουθούσαμε τότε, δεν θέλω να επεκταθώ" υποστηρίζει ο Ντατς.

- Γίνεται, λοιπόν, ό,τι γίνεται. Τους χωρίζουν οι συμπαίκτες τους, ο Τάρπλεϊ εξαφανίζεται...

"Ναι, αλλά όχι στους δρόμους του Τελ Αβίβ. Απλά είχε πάει στο δωμάτιο του, να ηρεμήσει. Εκεί τον βρήκα, έχοντας παραγγείλει μάλιστα και πίτσα. Κάτσαμε, μιλήσαμε λίγο και στο τέλος μου λέει: "Πάμε μια βόλτα, να πιούμε και μια μπύρα;" Τον κοιτάζω και του απαντάω: "Θα πάμε, αφού πρώτα δώσει το οκέι ο Ιωαννίδης και μου υποσχεθείς ότι δεν θα πιεις πάνω από δυο μπύρες". Δέχθηκε τους όρους, πήγαμε στον ξανθό, που έδωσε άδεια, μάλλον χαρούμενος γιατί έβλεπε τον Ρόι να ηρεμεί. Πράγματι, πήγαμε σε ένα μπαρ δίπλα στο ξενοδοχείο, κάτσαμε, τα είπαμε και στη δεύτερη μπύρα, σηκωθήκαμε και φύγαμε. Τώρα, αν έπινε στο δωμάτιο του, δεν το ξέρω. Ίσως να το έκανε. Αυτή είναι η αλήθεια, πιστεύω ότι θα την ... ξαναπώ πολλές φορές, όσο περνάνε τα χρόνια, γιατί η φήμη ότι τον ψάχναμε σε όλο το Ισραήλ δεν λέει να σβήσει"

[basket72]

Πάντως για το φάιναλ φορ και το μπλακ άουτ που υπέστη ο Ολυμπιακός, υπάρχει υπαίτιος κι είναι ο προπονητής.
Μιλάμε για έναν προπονητή που είχε εμπειρία φουλ και δη από φάιναλ φορ ( βασικά όλες του οι ομάδες στα φάίναλ φορ ένα θέμα το είχαν ή στους ημιτελικούς ή στους τελικούς ).
Δικό του μέλημα ήταν να μαζέψει την ομάδα, να τη χαλαρώσει, να της δώσει κίνητρο. Δεν τα κατάφερε. Κι αν απέναντι στη Ρεάλ είχε ένα από τα καλύτερα δίδυμα που είδαμε ποτέ στην Ευρώπη, κόντρα στη Γιουβεντούτ, δεν είχε καμιά δικαιολογία.
Καλή η παραφιλολογία (τυχαία;;;;) για τις μπύρες του Τάρπλεϊ. Λες και ήταν στα "ριχάμπ" στα άλλα παιχνίδια.

Αστερίσκος για τον Τόμπσον που ίσως ξεγελούσε το σουλούπι του. Πρόκειται για έναν από τους πιο καλούς αμερικάνους που έχουν παίξει ποτέ στην Ευρώπη. Με τη Βαρέζε έκανε πράγματα και θαύματα. ΣΤην Μπανταλόνα έριξε κάπως ταχύτητα αλλά το σουτ εκείνο το είχε. Με πάνω από 40% σούταρε τη χρονιά εκείνη έξω από το 3π.
Λάθος κι εκεί του κόουτς μας.

Δεν τον βγάζω άχρηστο ή μόνιμα ευνοημένο όπως έχουν γράψει άλλοι εδώ μέσα. ΠΟλύ μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού μπάσκετ και σίγουρα ο κορυφαίος έλληνας προπονητής εκείνα τα χρόνια. Εννοείται. Και ναι, ο Ολυμπιακός των ρολίστων του Παπαστράτειου συν τον διαστημικό Πάσπαλι, ήταν δικιά του ομάδα. Όπως κι η ομάδα που πήρε ο Ίβκοβιτς και την εκτόξευσε τότε στη Ρώμη. ΈΛα, όμως που την εκτόξευσε. Με τον Ιωαννίδη ακόμα θα ψάχναμε για μαύρες γάτες, για σκάλες που πρέπει να μη περάσουμε από κάτω.
Που να ήταν και Ρώσος ή ανατ. Σλάβος δηλαδή. Αυτοί να δείτε τι δεισιδαιμονίες έχουν. Π.χ δεν σφυράμε (κάποιο τραγούδι ας πούμε) σε κλειστό χώρο. Θα μας βρει κακό.

[petran79]

Θυμαμαι παντως μπαρουφες που λεγανε πως η αστοχια του Πασπαλι στις βολες απο τα μεσα του 93 και μετα ηταν ταχα μου ψυχολογικο, ενω ο ανθρωπος ειχε προβλημα στον αριστερο τενοντα εκεινη την περιοδο και δεν μπορουσε να σουταρει τοσο καλα οπως πριν.