Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω τι συνέβη εδώ. Η ιδέα είναι πολλά υποσχόμενη. Ένας δολοφόνος παιδιών εισάγεται στο ψυχιατρείο και ο πατέρας ενός εξαφανισμένου παιδιού που θεωρεί ότι ο γιος του δολοφονήθηκε από εκείνον, μπαίνει και εκείνος ως τρόφιμος προκειμένου να αποδείξει ότι το έκανε εκείνος και να μάθει που είναι το πτώμα του γιου του.
Παρ' όλα αυτά στην εκτέλεση κάπου κολλάμε. Εκτός από μία-δυο μικρές ανατροπές, η τελική εξήγηση όσων μυστηρίων έχουν συμβεί δε με ικανοποίησε, οι δεύτεροι χαρακτήρες είχαν από ελάχιστο έως καθόλου βάθος, δεν ένιωσα ότι ο πρωταγωνιστής μου ήταν τόσο ενδιαφέρων όσο οι υπόλοιποι στα άλλα βιβλία και θεωρώ πως και καθ' όλη τη διάρκεια του βιβλίου δε βλέπαμε κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ακόμα και όταν ο Γερμανός δε σε ξετρελαίνει με τα όσα συμβαίνουν στο τέλος, φροντίζει στην κυρίως πλοκή να σε έχει ικανοποιήσει και να σε έχει γεμίσει απορίες. Στον Τρόφιμο δεν έγινε ούτε αυτό δυστυχώς. Γενικότερα έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του Fitzek (εκτός του εξαντλημένου από τις εκδόσεις Διήγηση Πείραμα Μνήμης) και αυτό νομίζω ότι είναι το χειρότερο του.