Ακολουθεί βιωματικό ποστ-σεντόνι.
Μερος Α Μπασκετικο Αγροτικο
Σαν παίδας-έφηβος στις συνοικιακές ομάδες της περιόχης τύχαινε να απολαμβάνω πρωταγωνιστικό ρόλο βασιζόμενος στα αθλητικά προσόντα-καλή επαφή με το καλάθι παρότι υστερούσα στα "βασικά": σουτ- αριστερή τρίπλα. Ομάδες που συνήθως βρίσκονταν στα χαμηλά στρώματα της βαθμολογίας δεν χάνανε εντός έδρας, και την πρώτη μου χρονιά στο εφηβικό από λάθος προσέγγιση χάσαμε την πρώτη θέση στον όμιλο.
Στο αντρικό επίπεδο η συνέχεια δεν ηταν αναλογη. Παρά το σχετικά χαμηλό επίπεδο της τοτε Γ'Εσκα, ειχα πλεον καθαρά ρόλο ρολίστα χωρίς καθολου επιθετικες πρωτοβουλιες
εν μέρει λόγω της κυριαρχίας της γερουσίας στα γκαρντ αλλά και της δικής μου διστακτικότητας. Παρότι ευννοούμενος απο την υποχρεωτική συμμετοχη ενος νεου στην 5αδα ειχα αρκετό χρόνο συμμετοχής δεν το ευχαριστιομουν ιδιαιτερα. Την 2η χρονια ανεβηκαμε και κατηγορία. Στην Β'Εσκα ενω παλέψαμε τα περισσοτερα ματς πεσαμε ευκολα εν τελει. Με αντιπαλους τις καλύτερες/πιο γυμνασμένες ομάδες της κατηγορίας (πχ Τριτωνας) η γερουσία τα βρισκε δυσκολα, αλλα η συγκριτικα καλυτερη αποδοση μου δεν αλλαζε και πολλα.
Ακολουθησαν 4 χρονια με περισσοτερο ταξιδια-βολτες-διαβασμα παρα μπασκετ.. Μεχρι που το αγροτικο με φερε στην πανεμορφη Ν.Κυνουρια.
Εκει εκτος απο τον συνδυασμο θαλασσας-φυσης-καλης ζωης-πρωτου μισθου (αρκετα καλου για τα ελληνικα δεδομενα) ετυχε να υπάρχει και ομάδα μπάσκετ! Με ένα γήπεδο στολίδι (πατρίδα πολιτικων ολου του πολιτικου φασματος η Τσακωνια και ιδιαιτερα του Πρασινου! Σχεση κλειδι για την εποχη που μοιραζονταν χρηματα για γηπεδα)
Πριν μια δεκαετία περιπου ενας μπασκετοφιλος επιχειρηματιας μοιραζοντας σημαντικα ποσα ειχε φερει το Λεωνιδιο στη Γ εθνική με ενα αρκετά ακριβό ρόστερ που ομως έπεστρεψε παραυτα στα τοπικα. Παρότι το Λεωνιδιο ανηκει στην Αρκαδία, η ομάδα μπάσκετ λογω αποστάσεων ανηκει στο πρωτάθλημα Αργολίδας-Κορινθίας.
Παρα το γηπεδο στολιδι και την μπασκετικη παραδοση, το Λεωνιδιο ειναι συντριπτικα ποδοσφαιροφιλο εχοντας μαλιστα 2 ομάδες στην 1η κατηγορια Αρκαδιας οπου μαλιστα πρωταγωνιστουν. Ο συλλογος γενικα αδιαφορουσε πλεον για το μπασκετ φερνοντας το στα ορια της διαλυσης. Μηδαμινη χρηματοδοτηση με αποτελεσμα να υπαρχει δυσκολια ακομα και να βγουν τα βασικα εξοδα (~2000 Ευρω καθως καθε εκτος εδρας ματς ειναι τουλαχιστον 1.30 ώρα μακριά ενω υπαρχουν και τα εξοδα για τους διαιτητες). Οι ακαδημιες και το γυναικειο τμημα δεν λειτουργουν πλεον.
Στην αρχη της χρονιας λοιπον ηταν αβέβαιο ακομα και αν η ομάδα θα κατέβαινε. Προπονητη δεν ειχαμε, λεφτα δεν υπηρχαν. Αλλα ειπαμε ξεκιναμε και βλεπουμε. Ρολο προπονητη ανελαβε ο υπερβαρος πλέι μέικερ, και λεφτα αρχισαμε να μαζευομε με τοπικες μικροδωρεες 50-100 ευρω απο τα τοπικα εστιατορια-καταστηματα ενω εκδωσαμε και διαρκειας 15 ευρω για οσους ηθελαν να στηριξουν περαιτερω.
Το ροστερ ηταν πραγματικα ερασιτεχνικο: 1 δασκαλος-μπαρμαν, 1 αστυνομικος, 1 φαρμακοποιους, 1 γιατρος, 1 μηχανικος, 1 καφετζης, 1 ξυλουργος και φυσικα 1 νεκροθαφτης.
Μερος Α Μπασκετικο Αγροτικο
Σαν παίδας-έφηβος στις συνοικιακές ομάδες της περιόχης τύχαινε να απολαμβάνω πρωταγωνιστικό ρόλο βασιζόμενος στα αθλητικά προσόντα-καλή επαφή με το καλάθι παρότι υστερούσα στα "βασικά": σουτ- αριστερή τρίπλα. Ομάδες που συνήθως βρίσκονταν στα χαμηλά στρώματα της βαθμολογίας δεν χάνανε εντός έδρας, και την πρώτη μου χρονιά στο εφηβικό από λάθος προσέγγιση χάσαμε την πρώτη θέση στον όμιλο.
Στο αντρικό επίπεδο η συνέχεια δεν ηταν αναλογη. Παρά το σχετικά χαμηλό επίπεδο της τοτε Γ'Εσκα, ειχα πλεον καθαρά ρόλο ρολίστα χωρίς καθολου επιθετικες πρωτοβουλιες
εν μέρει λόγω της κυριαρχίας της γερουσίας στα γκαρντ αλλά και της δικής μου διστακτικότητας. Παρότι ευννοούμενος απο την υποχρεωτική συμμετοχη ενος νεου στην 5αδα ειχα αρκετό χρόνο συμμετοχής δεν το ευχαριστιομουν ιδιαιτερα. Την 2η χρονια ανεβηκαμε και κατηγορία. Στην Β'Εσκα ενω παλέψαμε τα περισσοτερα ματς πεσαμε ευκολα εν τελει. Με αντιπαλους τις καλύτερες/πιο γυμνασμένες ομάδες της κατηγορίας (πχ Τριτωνας) η γερουσία τα βρισκε δυσκολα, αλλα η συγκριτικα καλυτερη αποδοση μου δεν αλλαζε και πολλα.Ακολουθησαν 4 χρονια με περισσοτερο ταξιδια-βολτες-διαβασμα παρα μπασκετ.. Μεχρι που το αγροτικο με φερε στην πανεμορφη Ν.Κυνουρια.
Εκει εκτος απο τον συνδυασμο θαλασσας-φυσης-καλης ζωης-πρωτου μισθου (αρκετα καλου για τα ελληνικα δεδομενα) ετυχε να υπάρχει και ομάδα μπάσκετ! Με ένα γήπεδο στολίδι (πατρίδα πολιτικων ολου του πολιτικου φασματος η Τσακωνια και ιδιαιτερα του Πρασινου! Σχεση κλειδι για την εποχη που μοιραζονταν χρηματα για γηπεδα)
Πριν μια δεκαετία περιπου ενας μπασκετοφιλος επιχειρηματιας μοιραζοντας σημαντικα ποσα ειχε φερει το Λεωνιδιο στη Γ εθνική με ενα αρκετά ακριβό ρόστερ που ομως έπεστρεψε παραυτα στα τοπικα. Παρότι το Λεωνιδιο ανηκει στην Αρκαδία, η ομάδα μπάσκετ λογω αποστάσεων ανηκει στο πρωτάθλημα Αργολίδας-Κορινθίας.
Παρα το γηπεδο στολιδι και την μπασκετικη παραδοση, το Λεωνιδιο ειναι συντριπτικα ποδοσφαιροφιλο εχοντας μαλιστα 2 ομάδες στην 1η κατηγορια Αρκαδιας οπου μαλιστα πρωταγωνιστουν. Ο συλλογος γενικα αδιαφορουσε πλεον για το μπασκετ φερνοντας το στα ορια της διαλυσης. Μηδαμινη χρηματοδοτηση με αποτελεσμα να υπαρχει δυσκολια ακομα και να βγουν τα βασικα εξοδα (~2000 Ευρω καθως καθε εκτος εδρας ματς ειναι τουλαχιστον 1.30 ώρα μακριά ενω υπαρχουν και τα εξοδα για τους διαιτητες). Οι ακαδημιες και το γυναικειο τμημα δεν λειτουργουν πλεον.
Στην αρχη της χρονιας λοιπον ηταν αβέβαιο ακομα και αν η ομάδα θα κατέβαινε. Προπονητη δεν ειχαμε, λεφτα δεν υπηρχαν. Αλλα ειπαμε ξεκιναμε και βλεπουμε. Ρολο προπονητη ανελαβε ο υπερβαρος πλέι μέικερ, και λεφτα αρχισαμε να μαζευομε με τοπικες μικροδωρεες 50-100 ευρω απο τα τοπικα εστιατορια-καταστηματα ενω εκδωσαμε και διαρκειας 15 ευρω για οσους ηθελαν να στηριξουν περαιτερω.
Το ροστερ ηταν πραγματικα ερασιτεχνικο: 1 δασκαλος-μπαρμαν, 1 αστυνομικος, 1 φαρμακοποιους, 1 γιατρος, 1 μηχανικος, 1 καφετζης, 1 ξυλουργος και φυσικα 1 νεκροθαφτης.
2
Steve Nash. 2× NBA ΜVP (2005, 2006)
γυρισα προς την εξεδρα με ανοιχτα χερια για standing ovation και εν συνεχεια πεταξα την κορδελα που φοραγα στην κοπελα μου που ηταν στην εξεδρα. Φυσικα εγινε κατακκοκινη! 
