Συμφωνώ κι εγώ με Johnny ότι αυτά τα θέματα είναι εντελώς υποκειμενικά και οι διαφωνίες αναμενόμενες και όταν διατυπώνονται έτσι, ευχάριστες να τις διαβάζει κανείς.
Παρόλα αυτά θα διαφωνήσω με τον ορισμό underachiever για τον Γκάλη καθώς υποτιμά πολύ το έπος του 1987.
Μια περίοδος ψυχρού πολέμου, με τη Σοβιετική Ένωση σε τελείως διαφορετικά αθλητικά επίπεδα απ'ότι η σημερινή Ρωσία.
Πριν τον Πύρρο Δήμα και την Πατουλίδου, πριν διακρίσεις σε οτιδήποτε αθλήματα (πέρα από το Κυπελλούχων της ΑΕΚ και το Γουέμπλεϊ που ήταν one offs) όταν η χώρα μας πήγαινε σε Ολυμπιακούς αγώνες και είχε ως κορυφαία διάκριση την 6η θέση του Μπάμπη Χολίδη στην Ελληνορωμαϊκή πάλη, ο Γκάλης έγραψε το έπος του 1987.
Πέρα από τα χιλιοειπωμενα όλη η Ελλάδα υποστήριζε Άρη, μπασκέτες σε σχολεία κλπ. οι Έλληνες αθλητές κατάλαβαν ότι κάθε κορυφή μπορεί να κατακτηθεί.
Μιλάμε για paradigm shift στην πραγματικότητα μιας ολόκληρης χώρας. Για αυτό θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής (όχι απλά μπασκετμπολίστας).
Το ότι πλέον μπορούν κάποιοι να τον κατατάσσουν πίσω από άλλους, όπως ο Γιάννης ή ο Διαμαντίδης είναι απόλυτα φυσιολογικό και μάλλον και ο ίδιος θα το ήθελε. Έτσι συμβαίνει στον αθλητισμό.
Underachiever όμως δε θα τον έλεγα ποτέ. Τα εσωτερικά προβλήματα της Εθνικής, μεταξύ παικτών και προπονητών έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους στο να μην έρθουν άλλες πρώτες θέσεις. Όμως το 1987 δεν ήταν μόνο του. Ακολούθησε το ασημένιο το 1989 και τα Φ4 με Άρη και Παναθηναϊκό.
Αλλά και μόνο του να ήταν θα παρέμενε ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα.
Και μέχρι να έρθει χρυσό σε παγκόσμιο ή ολυμπιακούς μάλλον το κορυφαίο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Κατά τη γνώμη μου φυσικά.
Παρόλα αυτά θα διαφωνήσω με τον ορισμό underachiever για τον Γκάλη καθώς υποτιμά πολύ το έπος του 1987.
Μια περίοδος ψυχρού πολέμου, με τη Σοβιετική Ένωση σε τελείως διαφορετικά αθλητικά επίπεδα απ'ότι η σημερινή Ρωσία.
Πριν τον Πύρρο Δήμα και την Πατουλίδου, πριν διακρίσεις σε οτιδήποτε αθλήματα (πέρα από το Κυπελλούχων της ΑΕΚ και το Γουέμπλεϊ που ήταν one offs) όταν η χώρα μας πήγαινε σε Ολυμπιακούς αγώνες και είχε ως κορυφαία διάκριση την 6η θέση του Μπάμπη Χολίδη στην Ελληνορωμαϊκή πάλη, ο Γκάλης έγραψε το έπος του 1987.
Πέρα από τα χιλιοειπωμενα όλη η Ελλάδα υποστήριζε Άρη, μπασκέτες σε σχολεία κλπ. οι Έλληνες αθλητές κατάλαβαν ότι κάθε κορυφή μπορεί να κατακτηθεί.
Μιλάμε για paradigm shift στην πραγματικότητα μιας ολόκληρης χώρας. Για αυτό θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής (όχι απλά μπασκετμπολίστας).
Το ότι πλέον μπορούν κάποιοι να τον κατατάσσουν πίσω από άλλους, όπως ο Γιάννης ή ο Διαμαντίδης είναι απόλυτα φυσιολογικό και μάλλον και ο ίδιος θα το ήθελε. Έτσι συμβαίνει στον αθλητισμό.
Underachiever όμως δε θα τον έλεγα ποτέ. Τα εσωτερικά προβλήματα της Εθνικής, μεταξύ παικτών και προπονητών έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους στο να μην έρθουν άλλες πρώτες θέσεις. Όμως το 1987 δεν ήταν μόνο του. Ακολούθησε το ασημένιο το 1989 και τα Φ4 με Άρη και Παναθηναϊκό.
Αλλά και μόνο του να ήταν θα παρέμενε ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα.
Και μέχρι να έρθει χρυσό σε παγκόσμιο ή ολυμπιακούς μάλλον το κορυφαίο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Κατά τη γνώμη μου φυσικά.
1
1
