Έπεσαν πλέον οι παλμοί και μπορώ πιο ψύχραιμα να εκφράσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις.
Προφανώς είδαμε ένα ματς με φοβερή ένταση, ξύλο της αρκούδας και κάκιστο μπάσκετ. Ποιοτικά ήταν από τα χειρότερα που θυμάμαι. Κλειδιά για μένα ο Νικόλας με το double double του, ο Παπανικολάου για την σιγουριά που έβγαζε και τις σωστές του αποφάσεις και ο Σάκης για την ανιωθίλα του και την σκυλίσια άμυνα. Το πως γίνεται βέβαια να βάζεις 2 τέτοια τρίποντα και να χεις 2/5 βολές μόνο ο ίδιος το ξέρει.
Εννοείται πως είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα η πρόκριση. Δύο νίκες στη Βαρκελώνη, μία εμφατική νίκη στο ΣΕΦ, και μία που μας στέρησαν κι όλα αυτά μέσα σε 2 βδομάδες είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μία ομάδα που έχασε τον MVP της διοργάνωσης και τον ποιοτικότερο guard της. Ποιότητα που ποτέ δεν αναπληρώθηκε (ειδικά στα guard) και που οδήγησε σε αρκετές άσχημες βραδιές και κατά διαστήματα πολύ κακή εικόνα. Αυτό ευτυχώς φαίνεται ότι αναγνωρίζεται απ' όλους και γίνονται κινήσεις για να διορθωθεί.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί θεωρούν πως η πρόκριση σβήνει τα καλοκαιρινά λάθη. Είναι δεδομένο ότι έγιναν λάθη, γι αυτό και έγιναν και οι κινήσεις τον χειμώνα. Χωρίς αυτές πόσοι πιστεύουν ότι θα τερματίζαμε πάνω από την 10η θέση? Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από τον άθλο της πρόκρισης, ίσα ίσα προσθέτει. Το ότι για κάποιους αποτελεί ταμπού το να τα αναγνωρίζουμε και να τα κριτικάρουμε, ενώ η ίδια η ομάδα προσπάθησε να τα διορθώσει, στο βαθμό που ήταν εφικτό προφανώς, με ξεπερνάει.
Final 4 λοιπόν ως ξεκάθαρο underdog με αρχή απέναντι στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης ως τώρα, που έχει παίξει διαστημικό μπάσκετ κατά διαστήματα και δείχνει τρομακτικά πλήρης. Ίσως μας ταιριάζει περισσότερο αυτός ο ρόλος κιόλας. Όσες φορές πηγαίναμε ως φαβορί κάπου την πατούσαμε.
Αν με ρωτούσε πάντως κάποιος αν θεωρώ πιο δύσκολο να κερδίσουμε μία φορά την Real και μία τη Fener ή τον Παναθηναικό σε ουδέτερο γήπεδο ή να κερδίσουμε την Barcelona 3 φορές σε 2 βδομάδες με μειονέκτημα έδρας, μάλλον το δεύτερο θα διάλεγα. Ε, την κερδίσαμε 4. Μπορούμε σαφέστατα να ονειρευόμαστε λοιπόν, έστω κι αν θα χρειαστεί να γεννήσουν και τα κοκκόρια μας.
Προφανώς είδαμε ένα ματς με φοβερή ένταση, ξύλο της αρκούδας και κάκιστο μπάσκετ. Ποιοτικά ήταν από τα χειρότερα που θυμάμαι. Κλειδιά για μένα ο Νικόλας με το double double του, ο Παπανικολάου για την σιγουριά που έβγαζε και τις σωστές του αποφάσεις και ο Σάκης για την ανιωθίλα του και την σκυλίσια άμυνα. Το πως γίνεται βέβαια να βάζεις 2 τέτοια τρίποντα και να χεις 2/5 βολές μόνο ο ίδιος το ξέρει.
Εννοείται πως είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα η πρόκριση. Δύο νίκες στη Βαρκελώνη, μία εμφατική νίκη στο ΣΕΦ, και μία που μας στέρησαν κι όλα αυτά μέσα σε 2 βδομάδες είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μία ομάδα που έχασε τον MVP της διοργάνωσης και τον ποιοτικότερο guard της. Ποιότητα που ποτέ δεν αναπληρώθηκε (ειδικά στα guard) και που οδήγησε σε αρκετές άσχημες βραδιές και κατά διαστήματα πολύ κακή εικόνα. Αυτό ευτυχώς φαίνεται ότι αναγνωρίζεται απ' όλους και γίνονται κινήσεις για να διορθωθεί.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί θεωρούν πως η πρόκριση σβήνει τα καλοκαιρινά λάθη. Είναι δεδομένο ότι έγιναν λάθη, γι αυτό και έγιναν και οι κινήσεις τον χειμώνα. Χωρίς αυτές πόσοι πιστεύουν ότι θα τερματίζαμε πάνω από την 10η θέση? Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από τον άθλο της πρόκρισης, ίσα ίσα προσθέτει. Το ότι για κάποιους αποτελεί ταμπού το να τα αναγνωρίζουμε και να τα κριτικάρουμε, ενώ η ίδια η ομάδα προσπάθησε να τα διορθώσει, στο βαθμό που ήταν εφικτό προφανώς, με ξεπερνάει.
Final 4 λοιπόν ως ξεκάθαρο underdog με αρχή απέναντι στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης ως τώρα, που έχει παίξει διαστημικό μπάσκετ κατά διαστήματα και δείχνει τρομακτικά πλήρης. Ίσως μας ταιριάζει περισσότερο αυτός ο ρόλος κιόλας. Όσες φορές πηγαίναμε ως φαβορί κάπου την πατούσαμε.
Αν με ρωτούσε πάντως κάποιος αν θεωρώ πιο δύσκολο να κερδίσουμε μία φορά την Real και μία τη Fener ή τον Παναθηναικό σε ουδέτερο γήπεδο ή να κερδίσουμε την Barcelona 3 φορές σε 2 βδομάδες με μειονέκτημα έδρας, μάλλον το δεύτερο θα διάλεγα. Ε, την κερδίσαμε 4. Μπορούμε σαφέστατα να ονειρευόμαστε λοιπόν, έστω κι αν θα χρειαστεί να γεννήσουν και τα κοκκόρια μας.
