Χτες στην αρχή ο Καλάθης μας κράτησε στο παιχνίδι.
Στο δεύτερο ο Ιτούδης διόρθωσε το λάθος με τον Παπαγιάννη και απελευθερώθηκε ο Γιάννης.
Ανέβηκε σε κάποιο σημείο ο Παπαπέτρου και μετά ο Λαρεντζάκης και στο τέλος έκλεισε το παιχνίδι ο Γιάννης.
Η Τσεχία είναι καλοδουλεμένη ομάδα, με περιορισμένο ταλέντο μεν αλλά δυνατή, με ομοιογένεια και συνεργασίες.
Έχει τοπ παίκτη σε 1 και 5 και στις άλλες θέσεις καλους σουτέρ.
Όπως ηδη γράφτηκε η διαφορά μας με το 2019 και το Προολυμπιακό είναι ότι έχουμε Ιτούδη και τον τωρινό Γιάννη.
Ο Γιάννης πέρασε την διαδικασία που περνάει τα τελευταία 2-3 χρόνια ο Γιόκιτς δηλαδή τοπ ατομικές εμφανίσεις και νούμερα που δεν μεταφράζονταν σε ομαδικές επιτυχίες και μέσα από αυτό έμαθε πως να παίζει για να κερδίσει και ότι αυτό περιλαμβάνει. Να έχει ψυχραιμία ακόμα και όταν δεν του βγαίνει το παιχνίδι, υπομονή για να διαβάζει τις φάσεις κλπ. Έτσι οι Μπακς οδηγήθηκαν σε δαχτυλίδι ελπίζουμε και εμείς σε μετάλλιο.
Ο Ιτούδης ήταν χωρίς ιδέες στο πρώτο ημίχρονο, μετά το παίδεψε πολύ μέχρι να βρει κάτι που δουλεύει.
Εδώ να πω και κάτι για τον Οπενχάιμερ, δε νομίζω πως είναι διακοσμητικός ή ότι μπήκε στο τιμ για να κάνει τον κηδεμόνα του Γιάννη. Και στα φιλικά τον βλέπαμε να μιλάει πολύ με τον Ιτούδη, χτες τουλάχιστον από όσο βλέπαμε όταν πήγαινε το πλάνο στον πάγκο ο Ιτούδης περισσότερο μίλαγε με τον Οπενχάιμερ παρά με Μανωλόπουλο και Καμπερίδη.
Ο Παπαγιάννης είναι πολύ χρήσιμος για αυτή την Εθνική σε μια συνθήκη, όταν ο αντίπαλος έχει γκαρντ που σκοράρουν και θέλουμε να παίζουμε με αλλαγές. Ο τωρινός Παπαγιάννης πλέον ακολουθεί άνετα κοντούς στην περιφέρεια(ειδικά Ευρωπαίους και όχι σούπερ εκρητικούς Αμερικάνους) και αν παίζεις αλλαγές σε όλα τα σκριν έχοντας Γιάννη-Παπαγιάννη στο 4-5 κρύβεις τον ήλιο στους κοντούς.
Απέναντι σε ψηλούς όπως ο Βέσελυ ή ο Φαλ όμως ο Παπαγιάννης πάντα είχε πρόβλημα.
Στην εθνική αν παίζει ως παραδοσιακό 5 μέσα στην ρακέτα χάνουμε στην επίθεση περισσότερα από όσα κερδίζουμε στην άμυνα.
Όταν ο αντίπαλος βάζει 3 στη ρακέτα θες οι άλλοι δικοί σου να είναι έξω για να έχει χώρο ο Γιάννης, δεν θες και άλλα σώματα στη ρακέτα.
Το γράφαμε από πριν τα φιλικά, δέχομαι ότι ίσως και να μπορούσε να βρεθεί τρόπος να δουλέψει αλλά σε προετοιμασία και φιλικά δεν είχαμε τον Παπαγιάννη και έχει παίξει ελάχιστα μαζί με τον Γιάννη. Ενώ small ball παίζουμε από την αρχή των επισήμων λόγω απουσίας Κώστα-Παπαγιάννη και σε μεγάλο διάστημα στα φιλικά.
Αν ο Παπαγιάννης είχε το τρίποντο για να μπορεί να στέκεται έξω στυλ Μπρουκ Λόπεζ θα μιλάγαμε σε άλλη βάση, από την άλλη αν μπορούσε να σουτάρει καλά από το τρίποντο μάλλον nba θα ήταν και αυτός.
Θετικό και ότι παρά το χτίσιμο μας φτάσαμε 94 πόντους, αυτή θα είναι η στρατηγική γιατί δεν γίνεται αλλιώς.
Ναι 39 τρίποντα και 28 δίποντα αλλά όταν είσαι ελεύθερος πρέπει να σουτάρεις, σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια λοιπόν ελπίζοντας να μπουν αρκετά.
Η άμυνα μας πάλι έμπαζε. Ο Ιτούδης στον Χάτζη είπε όταν ο παρουσιαστής της καρδιάς μας του έλεγε τα διάφορα περί άμυνας ότι η άμυνα μπορεί να δώσει ώθηση στην επίθεση ή η επίθεση να δώσει ώθηση στην άμυνα. Δεν είναι ότι πάμε να κερδίσουμε από την επίθεση αλλά έχοντας δει ότι κανείς δεν μπορεί να μας κρατήσει κάτω από τους 85-90 πόντους τα σχήματα είναι κυρίως με γνώμονα να δουλεύει καλά η επίθεση.
Κακό ότι ο Ντόρσει ήταν εξαφανισμένος, τον χρειαζόμαστε. Πιο κακό ότι έμοιαζε ξενερωμένος επειδή δεν έπαιξε καλά ενω μόλις είχαμε κερδίσει νοκ άουτ παιχνίδι.
Για την συνέχεια θα χρειαστεί να ανέβουν κι άλλοι. Καλό Σλούκα σε διάρκεια ολόκληρου παιχνιδιού μόνο με την Αγγλία είδαμε, στα υπόλοιπα μόνο αναλαμπές.