Καταρχάς, η άμυνα δεν συμφωνώ ότι είναι το 50% γιατί εάν το θεωρήσουμε αυτό, πολλοί θρύλοι της Ευρωλίγκας θα έπρεπε να έχουν χαμηλότερη αξία συνολικά επειδή μάρκαραν με τα μάτια. Άρα εξ' ορισμού είναι βαριά ένα 25%.
Μου άρεσε το εξ' ορισμού! Εκ δικού σου ορισμού δηλαδή. Μαθηματικά το παιχνίδι είναι 50% επίθεση κι άλλο τόσο άμυνα. Γι αυτό ο ΛεΜπρον μπαίνει στη συζήτηση για τους goat με Τζόρνταν και Κόμπι κι ο Χάρτνεν στη συζήτηση με τους κλόουν. Παίκτης που στην άμυνα είναι liability για να μπει σε ομάδα all-decade θα πρέπει να είναι στην επίθεση τουλάχιστον Ναβάρρο. Ο Χάινς δικαίως μπάινει στη συζήτηση διότι ήταν τρομερά επιδραστικό όπου πήγε και γιατί στο 50% που είναι η άμυνα είναι κορυφή.
Η παρουσία του όμως είναι αδιαπραγμάτευτη, όχι γιατί είχε ποτέ την επιθετική παραγωγικότητα παικτών όπως ο Shengelia, αλλά γιατί έχει 4 κατακτήσεις και δευτερευόντως για το ότι άλλαξε τα δεδομένα ουσιαστικά στη διοργάνωση στη θέση "5".
Θα το δεχόμουν αν είχε κατακτήσεις σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτός ήταν αν όχι κομπάρσος, καθαρά συμπληρωματικός. Πιο συμπληρωματικός από τον Τσαρτσαρή ας πούμε. Kατακτήσεις και καλύτερα στατιστικά έχει ο Κουρμπάνοφ κι ο Βοροντσέβιτς, αλλά δε μπαίνουν στη συζήτηση γιατί ήταν δευτεράτζες στις ομάδες τους, όπως κι ο Ρέγιες.
Και επαναλαμβάνω το point μου ότι ένας παίκτης που φιγουράρει στις κορυφαίες θέσεις βασικών κατηγοριών στην all-time λίστα της διοργάνωσης (δηλαδή της εικοσαετίας) θεωρώ ότι μπορεί να έχει θέση σε μια all-decade ομάδα στην οποία με λιγότερα χρόνια και ούτε καν MVP μπήκε ο Bogdanovic, ειδικά όταν έχει δύο κατακτήσεις με σταθερότητα στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της δεκαετίας και διάρκεια παίζοντας σε υψηλό επίπεδο μέχρι μεγάλη ηλικία. Σαφώς ο Mirotic και ο Randolph π.χ. είναι καλύτεροι παίκτες, αλλά σε μια διοργάνωση που μοιραία αρκετοί ποιοτικοί παίκτες περνάνε λιγότερα χρόνια στη διοργάνωση, αναγκαστικά αυτοί με τη μόνιμη παρουσία έχουν ένα προβάδισμα. Αυτό που έχει ο Πρίντεζης έναντι του Teletovic. Αυτό που έχει ο Llull έναντι του Rubio.
Μα ο Λιουλ, ο Πρίντεζης κλπ πήραν Ευρωλίγκες όντας πρωταγωνιστές, δεν έτυχε απλά να είναι κομπάρσοι σε υπερομάδες μόνο και μόνο επειδή είχαν την υπηκοότητα. Ο Ερτέλ κι οι λοιποί που αναφέρεις δε μπήκαν στη λίστα όχι επειδή είναι λούζερ, αλλά επειδή αυτοί που μπήκαν στη θέση τους είναι καλύτεροι παίκτες. Έτσι κι ο Ρέγες είναι χειρότερος παίκτης από όλους τους υποψήφιους και με μικρότερη επιδραστικότητα στους τίτλους της ομάδας τους. Συμφωνώ, χρυσή μετριότητα, αλλά μετριότητα. Εδώ ψηφίζουμε τους καλύτερους παίκτες της δεκαετίας, όχι τους καλύτερους από τους μέτριους που έτυχε να έχουν ένα Ράντολφ κι ένα Γιουλ να παίρνουν τίτλους γι αυτούς.
Πάμε και στο legacy. Τι θα θυμάται ο κόσμος από το Χάινς, τον Πρίντεζη , τον Τεόντοσιτς, το Σπανούλη, το Διαμαντίδη ή το Βέσελι; ΘΑ λένε ω ρε θυμάσαι το Χάινς που ήταν 1.98 κι όπου πήγαινε έπαιρνε Ευρωλίγκες γιατί ήταν τανκ και τρομοκρατούσε όλη την Ευρώπη; Θυμάσαι τον Πρίντεζη που πήρε ένα ευρωπαϊκό μόνος του με το πεταχτάρι, τον Τεόντοσιτς με τις 25ρες και τις μαγικές ασίστ, το Ράντολφ που έπαιζε 3 θέσεις σούταρε, κάρφωνε τάπωνε και μάς άφησε τόνους χάιλάιτ, το ΔΔ που ήταν κέβρερος πίσω κι εγκέφαλος μπροστά, το Σπανούλη που όταν έπαιρνε φωτιά ήταν σαν το μπουμσακαλάκα στο ηλεκτρονικό;
Για το Ρέγιες τι θα λένε; Θυμάσαι ένα φλόπινγκ που είχε κάνει στον τάδε ημιτελικό, τρομερό ε; Αμ τότε που πήρε ένα φάουλ που δεν ήταν κι έβαλε μια ολόκληρη βολή; Θυμάσαι ένα τρομερό κάρφωμα που δεν είχε κάνει ποτέ, εκείνο το απίθανο coast to coast που δε δοκίμασε γιατί θα μπουρδουκλωνόταν, το πόσο αγύμναστος ήταν, τι ωραία που κουνούσε τις πετσέτες στα ευρωπαϊκά του Λάσο, θυμάσαι τον τελικό στο Λονδίνο που ήταν ο χειρότερος του παιχνιδιού με 0π και -6 αξιολόγηση;
Νταξ, δυο Ευρωλίγκες πήρε, ο Κουρμπάνοφ κι ο Βοροντσέβιτς έχουν 3, με καλύτερα στατιστικά, ο Τσαρτσαρής πήρε 3, όλοι τους με καλύτερα νούμερακαι δεν ειναι στη λίστα, αυτός γιατί να μπει; Να κάνουμε μια λίστα για τους πιο αειθαλείς κομπάρσους, για τους μεγαλύτερους φλόπερ, γι αυτούς που πήραν τίτλους με τις πλάτες των άλλων, για τους πιο αντιπαθητικούς ναι, αλλά σε all decade δε χωράει για μένα. Δε μπορώ να θυμηθώ ούτε μια φάση από κάποιο ματς που να πω "ρε το μπαγάσα τι παιχταράς". Ήταν και θα είναι ο Ισπανός Καράγκουτης.
