Ναι, οκ, μην νομίζεις ότι στέκει στην κυριολεξία, όμως.
Πέραν των πύργων, βασικά. Τα τορτελίνια δεν είναι το κυρίως πιάτο της πόλης/περιοχής ( κι αυτά σε ζωμό κρέατος κι όχι όπως τα έχουμε κατά νου) Το κυρίως πιάτο είναι τα λαζάνια/ταλιατέλες κυρίως με ραγκού. Την εποχή αυτή τα κάνουν και με φρέσκα πορτσίνι που αφθονούν στη γύρω φύση κι είναι μέρος της εκεί κουλτούρας η συλλογή μανιταριών.
Ούτε κι οι γυναίκες έχουνε μεγάλη στήθη. Τύπου Κόστα Ρίκα ή Πολωνία ας πούμε.
Νορμάλ πράγματα. Τα στήθη πάνε μεταφορικά, στο ότι παίζουν γυναίκες (και δη νέες, μιας και φοιτητούπολη).
Ζούσα κοντά κι έχω ζήσει με μπολονιέζους, ενώ τα είχα και με κοπέλα από την Μπολόνια (βασικά Σικελή ήταν/είναι φτού φτου το κορίτσι).
Για την οποία τα έχω πει με τον Shtarkws σε άλλο νήμα.
Μου άρεσε κι η αναφορά του Shtarkws στην τρατορία (λατρεία είναι οι άτιμες με τα κλάσσικ τραπεζομάντηλα και το χύμα κρασί).
Η ουσία (κατά την γνώμη μου πάντα- υποκειμενικά είναι αυτά) του να ζεις ή να ταξιδεύεις σε άλλη χώρα είναι αυτή. Τα χνώτα, οι συνήθειες, η κουλτούρα, η αργκό, η καθημερινότητα των άλλων ανθρώπων.
Shtarkws, αν ήταν κόκκινος ο σταυρός που λες (σε άσπρο φόντο) θα ήταν τοπικιστής ο τύπος ( που είχε κάνει ¨γκαλέρα"
. Κόκκινος σταυρός είναι το σήμα των Μπολονιέζων- δεν θυμάμαι ποιος Άγιος είναι. Έχουν τρέλα στην Εμίλια Ρομάνια και γενικά στην κεντρική κι άνω Ιταλία, με τα σήματα των δουκάτων τους. Μέχρι και αναπαραστάσεις με κονταρομαχίες, κοστούμια (μέχρι και στα άλογα) διοργανώνουν οι τρελοί. Ταξίδι στον χρόνο, κανονικά.Μαγαζί (παμπ) πρώην φυλακισμένου (πολιτικού κρατούμενου- μυθική προσωπικότητα για την αντι-κουλτούρα της γείτονος, ο λόγος για τον Σάντε Νοταρνικόλα- να ζει άραγε;;;;) παίζει στα "Εξάρχεια¨της Μπολόνια, τη Via del Pratello που είναι γεμάτη "οστερίες" παμπ, και μπυραρίες. Θα τη ξέρεις φαντάζομαι, ωστόσο.
Την παμπ του Νοταρνικόλα δεν τη θυμάμαι- έχω θέμα με δρόμους και μαγαζιά (δεν θυμάμαι ούτε αθηναϊκά για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του προβλήματος)
