Quincy έγραψε: ↑Δευ Ιουν 15, 2020 11:51 pm
Ανέβασε ένα τραγούδι με αξιόλογο στίχο να καταλάβουμε τι εννοείς. Κι ο Ηλεκτρικός Θησέας που πόσταρε ο basket72 έχει αρκετά ποιητικό-μεταφορικό στίχο
Θα σου πω. Για μένα καλός στίχος είναι αυτός που είναι κατανοητός, αναφέρεται σε θέματα που άπτονται του κοινωνικού προβληματισμού κι εν τέλει είναι food for thought. Αν δε με βάλει να σκεφτώ το τραγούδι δε μου κάνει, όπως δε μου κάνει μια ταινία, ένα βιβλίο ή ένα παιχνίδι χωρίς game plan (π.χ Πιτίνο, τακτική μηδέν
). Πρέπει να μου γαργαλάει το μυαλό. Αν δεν καταλαβαίνω σε τι αναφέρεται ο ποιητής, πάει να πει ότι είναι κακός ποιητής, δεν ξέρει να μεταφέρει το μήνυμά του ή -ακόμη χειρότερα- δεν έχει μήνυμα (εντελώς σύνηθες).
Παραδείγματα τραγουδιών που ΔΕΝ είναι "σ'αγαπώ μ' αγαπάς", "με άφησες και κλαίω", "τι είναι η ζωή , τι είναι ο άνθρωπος" ή "στα υπόγεια πεύκα της κίτρινης ψυχής κουρνιάζει η απεραντοσύνη της μαύρης μαγιονέζας" (κλασική περίπτωση έντεχνου):
1. Τραγούδι για το άχρηστο της στρατιωτικής θητείας από Τρύπες, Για την Πατρίδα:
Πηδά γύρω από μεγάλους στρατώνες
φυλάξου από ανύπαρκτους εχθρούς
βράδια παρέα μ' εφιάλτες στους κοιτώνες
μέτρα το χρόνο με άρρωστους σφυγμούς
Για την πατρίδα κι όλους αυτούς
που δεκάρα για σένα δεν δίνουν
για γυναίκες παιδιά, κουφούς και τυφλούς
που κατάμουτρα στους δρόμους
σε κοιτάν και σε φτύνουν
Κάνε πίσω ήρθε ο καιρός να ξεχάσεις
όσα ως τώρα νόμιζες απλά
στις τουαλέτες τα όνειρα σου θα ξεράσεις
θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά.
Για την πατρίδα κι όλους αυτούς
που δεκάρα για σένα δεν δίνουν
για γυναίκες παιδιά, κουφούς και τυφλούς
που κατάμουτρα στους δρόμους
σε κοιτάν και σε φτύνουν.
2.Κομματάρα για την εξάρτηση από τα ταξίδια και την πλήρη έλλειψη μονιμότητας (story of my life), πάλι Τρύπες:
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει ποιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
3. Κομματάρα για την τρίτη ηλικία (Πυξ Λαξ), με έκανε να παίρνω τον παππού μου λιγότερο δεδομένο:
Απ’ το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα
βροχή που πέφτει δέντρα που λυγίζουν στο βοριά
και συ σκυμμένος πάντα εδώ με χέρια ματωμένα
συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά
Γύρω σου κάποιες κίτρινες παλιές φωτογραφίες
την εποχή που ήσουνα παιδί
Το ραδιόφωνο απ’ τα χρόνια του 50
στη μοναξιά σου παρηγοριάς φωνή
Τι σου ‘δωσε η ζωή καλό για να θυμάσαι
σε πότισε με χάπια ηδονής
Παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου
σε κάθε βήμα σου, σε κάθε σου στιγμή
Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μάρτυράς σου
σύμμαχος με τ’ άθλια τα χρόνια που μισείς
Σ’ ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τ’ όνειρά σου
σ’ ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή
Σ’ ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τ’ όνειρά σου
σ’ ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή
4. Κομματάρα που γράφτηκε για τους βλαμμένους που πετούσαν πέτρες σε συναυλία Τρύπες στο Θέατρο βράχων, αλλά αναφέρεται γενικά σε πολλούς δυστυχισμένους που ζουν ανάμεσά μας
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Μας τη βιδώνει που δεν τρως το παραμύθι μας
Μας ενοχλεί η αισθητή σου παρουσία
Είσαι σαν μύγα που κάθισε στη μύτη μας
και ακτινοβολεί απελπισία.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Μας διαλύεις όσα χτίσαμε με ψέματα
και μας σνομπάρεις μ' ένα βλέμμα ξεφτισμένο
Θα 'νιωθες όμορφα αν βάζαμε τα κλάματα
όμως, αγόρι μου, σε έχουμε γραμμένο.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
5. Έπος για ανθρώπους υφίστανται σεξουαλικό ρατσισμό, από το 1984 παρακαλώ, Πανούσης:
Όχι δε φταίει η μαμά μου
ούτε όπως λενε οι γιατροι
και όπως θέλει να πιστεύει ο μπαμπάς μου
μια ορμονική διαταραχή
Όχι δε φταίει η ομορφιά μου
κι οι τρόποι μου οι κουνιστοί
ούτε κι ο παιδικός μου φίλος ο Γιωργάκης
που χαϊδευόμαστε μικροί
Μοναχογιός μικρoμεσαίων
με καθωσπρέπει ανατροφή
όμως με δείχναν και γέλαγαν στο σχολείο
και με φωνάζαν αδερφή
Γιατί δεν πήρα το ρολάκι
που μου πασάραν οι πολλοί
να παίζω το γαλάζιο αγοράκι
με την βαρβάτη την ψωλή
Έχω ένα τσίρκο στην καρδιά μου
με πήρε μπάλα η αλλαγή
έβαλα σιλικόνη στα βυζιά μου
κι έφτιαξα ψεύτικο μουνί
Καταναλώνομαι τις νύχτες
με την δικιά τους συνταγή
εγώ πουλάω τα όνειρά μου στους ξενύχτες
κι αυτοί γαμάνε μια πληγή
Ξενοδοχείο η αγκαλιά μου
για καμικάζι εραστές
κι έχει φρικάρει η σπιτονοικοκυρά μου
μ’ εμένα και τους εμπρηστές
Έχω ένα πόνο στην κοιλιά μου
τη νιώθω να εγκυμονεί
θ’ απλώσω στην ταράτσα τ’ άντερά μου
με μανταλάκια χιαστί
και θα κρεμάσω τα ερμαφρόδιτα μωρά μου
η πρώτη μάνα τραβεστί
Αυτά είναι κομμάτια που προσωπικά -γιατί περί γούστου κολοκυθόπιτα- με προβληματίζουν, με αγγίζουν, με κάνουν να νιώθω κάτι. Στίχος που δεν καταλαβαίνω τι λέει είναι σαν τότε που μας πηγαίνανε στην εκκλησία με το σχολείο και έβγαινε ένας παπάς και διάβαζε ξόρκια από ένα βιβλίο με μάγια (Ευαγγέλιο νομίζω το λέγανε) σε μια γλώσσα που κανείς δεν καταλαβαίνει (ειλικρινά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έχουν μεταφραστεί έστω αυτές οι αρλούμπες για τον Ιωνά που τον έφαγε μια φάλαινα κι έναν Εβραίο που πήγε σ' ένα γάμο κι έκανε τα νερά κρασιά στη Δημοτική, για να τα καταλαβαίνουν όλοι).