Σε καμιά δεκαρία μέρες έρχονται οι Βοστονέζοι Dropckick Murphys. που μιλάνε για ωραία πράγματα και παίζουν περήφανη ιρλανδική μουσική με διαλεμένο τέμπο.
ΓΙα να μην πάω πρέπει να έχω ευλογιά πιθήκων, έμπολα και κόβιντ.
Πόσο μάλλον όταν παίζουν μαζί οι Villagers of Ioannina City και οι Rumjacks.
Σε 15 μέρες θα έχουμε δει 2 συναυλιάρες. Η πρώτη προχθές στη συναυλία για τον Μητροπάνο στη Νέα Σμύρνη. Υπέροχη.
Θυμάμαι τους Κρίστιαν Ντεθ να τους περιβάλει ένας μύθος εκεί τη δεκαετία του 80΄. Κι ας μην ήταν το φόρτε μου τα γκόθικ (πλην των Damned που μου άρεσε η φωνή του τυπά).
Σε ψιλό άσχετα μονοπάτια (με κοινό νομίζω, το ψάξιμο εκτός των εμπορικών κατεστημένων- που ρέπουν προς μια άλφα ατροφία μυαλού/ψυχής)
η δύναμη από Βραζιλία, Criollo εδώ σε συνεργασία με τον Emicida. Ραπάρει, φανκάρει, γράφει ωραία, απόλα τα καλά:
Από Καταλονία οι Kitch (το βάζω απεδώ γιατί ο "γιουτιούμπης" δεν το έχει παρά σε κάτι λάιβ εκτελέσεις που σε συνδυασμό με τον κακό ήχο, ...το εκτελούν το κομμάτι.
Εισαγωγή επιβλητική, δυνατές κιθάρες:
Από Ιταλία οι C.S.I (πρώην C.C.C.P) σε συνεργασία ακουστική με τους υπέροχους, Marlene Kuntz. Ο ιδιοφυής Τζοβάνι Λίντο Φερέτι τα σπάει με τη φωνή του.
Εκτος απο hard be-pop Jazz
ακούω μετ΄ επιτάσεως The Who, The Deep Freeze Mice, Shellac κι απο ελλάδα Yell-o-yell και Bokomolech
Σαν Hipster απο γενια Beat και οχι τους συγχρονους φλωρους, καταλαβαινεις την σχεση μου με την Be pop φανταζομαι.
Στα ξενα ειπα πως ημουν της ψυχεδελειας αλλα μεγαλωσα στην Punk Generation, οποτε..... Shellac τους ξερω , δεν ειμαι φαν τους ,μεχρι χασκερ ντου και Φουγκαζι φτανω αν ξες.
Στα ελληνικα ειμαι στην γενια των Last Drive, κοντα οι Yell-O-Yell. Τους Bocomolech τους πιανω στους καινουργιους (90 ς) αλλα εχω δει και λαιβ (νομιζω βοτσαλακια, αλλα δεν ειμαι σιγουρος, ομιχλη αυτα τα χρονια)