Μερικές παρατηρήσεις.
1) Όσο σημαντικό θεωρείται ότι ο Λεμπρόν κέρδισε τίτλους σε μια εποχή που υπήρχε άφθονο ταλέντο στους γκαρντ, το ίδιο ισχύει και για τον Τζόρνταν, που κατάφερε να κερδίσει 6 τίτλους σε μια δεκαετία που κυριαρχούσαν οι ψηλοί. Όσες ομάδες πλην του Σικάγο πήραν τίτλο τότε, διέθεταν κυρίαρχο ψηλό (Χιούστον, Σαν Αντόνιο, Λέικερς).
2) Η Ανατολή της δεκαετίας του '90 ήταν πιο αποδυναμωμένη από εκείνη του '80 αλλά όχι τόσο όσο παρουσιάζεται. Αυτό ισχύει κυρίως για το πρώτο μισό, λόγω της ύπαρξης των expansion teams. Από το 1995 και μετά οι ομάδες δυνάμωσαν αρκετά. Το 1997 η 6η ομάδα (Σάρλοτ) κατάφερε να πετύχει 54 νίκες. Δεν το λες και λίγο...Και για να το πάω και πιο πέρα, μετά την απόσυρση του Τζόρνταν, η Ανατολή των αρχών του 2000 ήταν ακόμη χειρότερη (επιεικώς για τα μπάζα). Ο πρωταθλητής έβγαινε στους τελικούς της Δύσης και το πράγμα εξισορροπήθηκε κάπως την περίοδο 2004-2006 και από το 2008 και μετά. Η πρώτη ομάδα του 2003 (Ντιτρόιτ) είχε πετύχει μόλις 50 νίκες και πολύ αμφιβάλλω αν θα ήταν καν στη φετινή οχτάδα με το υλικό που είχε. Το 2007 που πήγε τελικό με τους Καβς, υπήρχε το Ντιτρόιτ και μετά το χάος.
3) Ο Τζέιμς αντιμετώπισε έντονο ανταγωνισμό από το 2008 έως το 2014 και θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο, αν ο βασικός του αντίπαλος (Σικάγο Μπουλς) δεν χτυπιόταν από αλλεπάλληλους τραυματισμούς του Ρόουζ. Την τριετία 2015-2017 δεν μπορώ να πω ότι βρήκε μια σοβαρή ομάδα στο διάβα του, εκτός από αυτές που αντιμετώπισε τους τελικούς. Ειδικά το 2017 το Κλίβελαντ πήγε σβηστό στους τελικούς. Εκεί που συμφωνώ πλήρως, είναι ότι οι ομάδες που αντιμετώπισε στους τελικούς ήταν πιο δύσκολες από αυτές που βρήκε ο Τζόρνταν ( πλην 2011).
4) Δεν μπορώ να αμφισβητήσω μπασκετικά τον Λεμπρόν, είναι παιχταράς όπως και να το κάνουμε. Δεν μου αρέσουν όμως κάποια πράγματα που έφερε στο ΝΒΑ, όπως το όλοι φιλαράκια και παίζουμε μαζί, η συνεχής μεταπήδηση σε άλλη ομάδα όταν τα έβρισκε σκούρα σε συνδυασμό πάντα με δημιουργία big 3, η καμένη γη που άφηνε όταν έφευγε από τις ομάδες του και η εμμονή του να κάνει κουμάντο στη στελέχωση του ρόστερ των ομάδων του. Ελπίζω η φετινή αποτυχία να του γίνει μάθημα, αφού δε θυμάμαι άλλη ομάδα πρωταθλητισμού να ξηλώνει τον επιτυχημένο κορμό της για το "έτσι θέλω" του σούπερ σταρ. Έφερε πρωτάθλημα στο ΛΑ αλλά όπως το πάει, η θητεία του εκεί θα είναι η πιο αποτυχημένη σε σύγκριση με τους άλλους μεγάλους που φόρεσαν τη φανέλα αυτής της ομάδας.
1) Όσο σημαντικό θεωρείται ότι ο Λεμπρόν κέρδισε τίτλους σε μια εποχή που υπήρχε άφθονο ταλέντο στους γκαρντ, το ίδιο ισχύει και για τον Τζόρνταν, που κατάφερε να κερδίσει 6 τίτλους σε μια δεκαετία που κυριαρχούσαν οι ψηλοί. Όσες ομάδες πλην του Σικάγο πήραν τίτλο τότε, διέθεταν κυρίαρχο ψηλό (Χιούστον, Σαν Αντόνιο, Λέικερς).
2) Η Ανατολή της δεκαετίας του '90 ήταν πιο αποδυναμωμένη από εκείνη του '80 αλλά όχι τόσο όσο παρουσιάζεται. Αυτό ισχύει κυρίως για το πρώτο μισό, λόγω της ύπαρξης των expansion teams. Από το 1995 και μετά οι ομάδες δυνάμωσαν αρκετά. Το 1997 η 6η ομάδα (Σάρλοτ) κατάφερε να πετύχει 54 νίκες. Δεν το λες και λίγο...Και για να το πάω και πιο πέρα, μετά την απόσυρση του Τζόρνταν, η Ανατολή των αρχών του 2000 ήταν ακόμη χειρότερη (επιεικώς για τα μπάζα). Ο πρωταθλητής έβγαινε στους τελικούς της Δύσης και το πράγμα εξισορροπήθηκε κάπως την περίοδο 2004-2006 και από το 2008 και μετά. Η πρώτη ομάδα του 2003 (Ντιτρόιτ) είχε πετύχει μόλις 50 νίκες και πολύ αμφιβάλλω αν θα ήταν καν στη φετινή οχτάδα με το υλικό που είχε. Το 2007 που πήγε τελικό με τους Καβς, υπήρχε το Ντιτρόιτ και μετά το χάος.
3) Ο Τζέιμς αντιμετώπισε έντονο ανταγωνισμό από το 2008 έως το 2014 και θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο, αν ο βασικός του αντίπαλος (Σικάγο Μπουλς) δεν χτυπιόταν από αλλεπάλληλους τραυματισμούς του Ρόουζ. Την τριετία 2015-2017 δεν μπορώ να πω ότι βρήκε μια σοβαρή ομάδα στο διάβα του, εκτός από αυτές που αντιμετώπισε τους τελικούς. Ειδικά το 2017 το Κλίβελαντ πήγε σβηστό στους τελικούς. Εκεί που συμφωνώ πλήρως, είναι ότι οι ομάδες που αντιμετώπισε στους τελικούς ήταν πιο δύσκολες από αυτές που βρήκε ο Τζόρνταν ( πλην 2011).
4) Δεν μπορώ να αμφισβητήσω μπασκετικά τον Λεμπρόν, είναι παιχταράς όπως και να το κάνουμε. Δεν μου αρέσουν όμως κάποια πράγματα που έφερε στο ΝΒΑ, όπως το όλοι φιλαράκια και παίζουμε μαζί, η συνεχής μεταπήδηση σε άλλη ομάδα όταν τα έβρισκε σκούρα σε συνδυασμό πάντα με δημιουργία big 3, η καμένη γη που άφηνε όταν έφευγε από τις ομάδες του και η εμμονή του να κάνει κουμάντο στη στελέχωση του ρόστερ των ομάδων του. Ελπίζω η φετινή αποτυχία να του γίνει μάθημα, αφού δε θυμάμαι άλλη ομάδα πρωταθλητισμού να ξηλώνει τον επιτυχημένο κορμό της για το "έτσι θέλω" του σούπερ σταρ. Έφερε πρωτάθλημα στο ΛΑ αλλά όπως το πάει, η θητεία του εκεί θα είναι η πιο αποτυχημένη σε σύγκριση με τους άλλους μεγάλους που φόρεσαν τη φανέλα αυτής της ομάδας.
1
.
Steve Nash. 2× NBA ΜVP (2005, 2006)
