Κορυφαίος C στην ιστορία του ΝΒΑ

[j-kidd13]

Παίζει ρόλο και τι ανταγωνισμό είχε σε σχέση με τους άλλους 2,σε τι ομάδες έπαιξε κλπ.Πολλές παράμετροι, δεν είναι μόνο οι τίτλοι ή τα mvp,αν το παμε έτσι,οι ρολίστες της μεγάλης ομάδας των Celtics που πήραν 7 και 8 πρωταθλήματα είναι ανώτεροι απο τους super star που είτε πήραν λιγότερα είτε δεν πήραν πρωταθληματα.

[yorgos]

Παίζει ρόλο και τι ανταγωνισμό είχε σε σχέση με τους άλλους 2,σε τι ομάδες έπαιξε κλπ.Πολλές παράμετροι, δεν είναι μόνο οι τίτλοι ή τα mvp,αν το παμε έτσι,οι ρολίστες της μεγάλης ομάδας των Celtics που πήραν 7 και 8 πρωταθλήματα είναι ανώτεροι απο τους super star που είτε πήραν λιγότερα είτε δεν πήραν πρωταθληματα.

Σωστά, για τους τίτλους παίζει ρόλο η ομάδα. Για τα MVP όχι. Ξαναρωταω, ο άνθρωπος έπαιξε καμία εικοσαριά σαιζόν και κέρδισε ΕΝΑ mvp και θα τον πουμε πιο dominant όλων των εποχών που στο 95% των σαιζόν του δεν ήταν καν ο καλύτερος παίκτης την εποχή του;

[basket72]

Παιδιά εάν ο Σακ ήταν ο πιο dominant θα είχε βγει αυτός 6 φορές MVP ή θα είχε 11 πρωταθλήματα, ομοίως και για τον Ολαζουον.

Για τον Ολάζουον δεν ισχύει σε τέτοιο βαθμό. Να ξαναυπενθυμίσω ότι πήρε πρωτάθλημα με συμπαίκτες τους Σαμ Κασέλ, Κένι Γκριν και τον πρωτάρη τότε Ρόμπερτ Χόρι. Την χρυσή εποχή του ΝΒΑ όπου κυκλοφορούσαν παίκτες που έχουν γεμίσει τις τρέχουσες λίστες του φόρουμ μας.

Ο Ολάζουον ήταν στο ίδιο ντραφτ με τον Τζόρνταν. Εκεί κάπου θα μπορούσε να σταματήσει και κάθε άλλη κουβέντα για ατομικά βραβεία. Στο ίδιο ντραφτ ήταν κι ο Μπάρκλει όπου πήγε στη Φιλαδέλφεια να βρει δυο πρωταθλητές και MVP.

Ήταν μια εποχή (the golden era) όπου ο Μάτζικ κι ο Μπερντ κυριαρχούσαν με πλήρεις ομάδες. Π.χ ο Μάτζικ είχε συμπαίκτες τον Γουόρθι που επίσης είχε βγει νούμερο 1 σε ντραφτ, τον Σκοτ που σίγουρα ήταν μέσα στην πρώτη πεντάδα του ντραφτ της χρονιάς του και τον καλύτερο σέντερ της ιστορίας του ΝΒΑ που αν και σε μεγάλη ηλικία τότε είχε για πλάκα τους +20 πόντους και +10 ριμπς.

Ο Μπερντ είχε έναν από τους 5 καλύτερους PF όλων τν εποχών, και 3 ακόμα τέλειους συμπαίκτες (Έιντζ, Τζόνσον και Πάρις).
Ήταν οι Νικς με πολύ γεμάτο ρόστερ κι έναν από τους καλύτερους σέντερ όλων των εποχών.
Η Γιούτα με το θρυλικό δίδυμο. Η επίσης γεμάτη Ιντιάνα. Το Ντιτρόιτ και το Σιατλ με παίκτες θρύλους.
Βιντεάκι με "dream shake"

[j-kidd13]

Δεν θυμάμαι τώρα να σου πω τι ανταγωνισμό είχε ο Rusell στην εποχή του και τι ο Jabbar,ωστόσο ο Shaq έπεσε πάνω στον Jordan,τον Οlajuwon,τον Robinson,τον Malone,τον Duncan,τον Garnett,τον Nash,τον Iverson,τον Dirk,και είχε συμπαίκτη τον Kobe(αναφέρω μόνο όσους πήραν τα βραβεία mvp στην καλή περίοδο του Shaq). Ο Jordan είναι ο απόλυτος,ο Olajuwon και ο Robinson είναι στην κουβέντα για τον καλύτερο center ever,ειδικά ο πρώτος είναι και στα grande φαβορί,ο Malone με τον Duncan είναι οι 2 επικρατέστεροι για τον τίτλο του καλύτερου pf της ιστορίας,Garnett έχει θέση μεσα στους πρώτους 5-6,Dirk το ίδιο,ο Nash επίσης συγκαταλέγεται μέσα στην συζήτηση για τον κορυφαίο pg.Ο Iverson μιλάμε για πάικτη με 30+ μο ποντων που πήγε μόνος του τελικό μια ομάδα της πλάκας. Και ο Kobe συμπαίκτης,με ο,τι συνεπάγεται αυτό για το τι μπορεί να έκοβε απο τον Shaq.Ο ανταγωνισμός του Shaquille ήταν τεράστιος ως προς τον τίτλο και το βραβείο mvp.Οπότε δεν θα πω οτι δεν ήταν Dominant επειδή δεν πήρε 11 τίτλους ή 6 mvp. Υπάρχουν άλλα που το αποδεικνύουν,oπως οτι πέφτανε πάνω του 2 και 3 παίκτες για να τον σταματήσουν και δεν μπορούσαν.

Ενίοτε και 5.

[yorgos]

Νομίζω αποδεικνύει ότι ήταν ο πιο τεράστιος σωματικά σέντερ. Ακόμη και στα περισσότερα πρωταθλήματα που πήρε δεν ήταν καν ο κορυφαίος της ομάδας του.

[j-kidd13]

Νομίζω αποδεικνύει ότι ήταν ο πιο τεράστιος σωματικά σέντερ. Ακόμη και στα περισσότερα πρωταθλήματα που πήρε δεν ήταν καν ο κορυφαίος της ομάδας του.

Ετυχε να έχει συμπαίκτη τον μοναδικό παίκτη που φτάσαμε να τον συγκρίνουμε στα ίσια με τον Jordan...

[basket72]

Καλεεέ, αυτός τραβάει και σκίζει φανέλες. Δεν παίζω!
Φωτογραφιάρα πλάκα- πλάκα. Όλα τα λεφτά η horror έκφραση του παίκτη των Νετς στο βάθος.

[j-kidd13]

Καλεεέ, αυτός τραβάει και σκίζει φανέλες. Δεν παίζω!
Φωτογραφιάρα πλάκα- πλάκα. Όλα τα λεφτά η horror έκφραση του παίκτη των Νετς στο βάθος.

Kidd-Martin-Van Horn-Williams και μάλλον Lucious Harris ,σε κατάσταση πανικού!

[ssoulliss]

Ο Russell είχε ανταγωνισμό κυρίως από τον Wilt. Δε σας κάνει εντύπωση πως οι Celtics του Russell ενώ πρώτος σκόρερ ήταν ο Havlicek και ο clutch παίκτης ήταν ο Sam Jones, μνημονεύονται σαν ομάδα του Russell; Μάλλον κάτι μας διαφεύγει που πιθανότατα λόγω έλλειψης εικόνας δεν το γνωρίζουμε ή απλά το αγνοούμε. :smile:

Ο Kareem βρήκε μεν στα γεράματα τον Wilt, βρήκε όμως και άλλους σπουδαίους ψηλούς εκείνης της γεννιάς. Ενδεικτικά αναφέρω τον Walton, Gilmore και τον Malone. Τη δεκαετία του ογδόντα σαραντάριζε και όμως σε καθοριστικά παιχνίδια των Play-offs είχε 20π-10ρ.

Ο Hakeem απέδειξε ότι είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να σφηνώσει στη παραπάνω τριάδα. Και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Και αυτό γιατί πήρε πρωτάθλημα με τον Mario Elie, και τους Horry, Cassell παιδάκια. Κυρίως όμως κατέκτησε τίτλο(την επόμενη χρονιά) σαν νούμερο 6 σε σειρές play-offs με μειονέκτημα έδρας εως τον τελικό.

Ο Shaq θα μπορούσε να είχε ένα ακόμη MVP, αλλά υπήρξαν παίκτες που έκαναν συγκλονιστικά πράγματα κάποιες σεζόν. Όπως ο "Ναύαρχος" το 1995 ή ο Iverson το 2001. Δεν είναι σε καμμία περίπτωση μέσα στη τριάδα. Εκτός και αν το ερώτημα τεθεί "ποιος είναι ο κορυφάιος C που έχουμε δει". Εκεί μπορεί και σωστά θα ψηφιστεί. :smile:

[Conan1982]

Ρασέλ και Τσάμπερλεν τους αφήνω απ' έξω, έπαιξαν σε μια εποχή που το μπάσκετ ήταν διαφορετικό.
Τζαμπάρ γιατί ήταν ανταγωνιστικός σχεδόν ως τα 40 του ενώ πρόλαβε να παίξει και στην σύγχρονη (σχετικά εποχή)
Σκεφτόμουν σοβαρά να ψηφίσω τον Mose Malone ο οποίος αξίζει μερικούς ψήφους αλλά δεν μου πήγε η καρδιά να αφήσω έξω τον Τζαμπάρ.

Χακίμ γιατί ήταν ότι ομορφότερο έχουμε δει σε σέντερ και συγχρόνως εντυπωσιακός στην άμυνα.
Σακίλ.

[shtarkws]

Θα μιλήσω για αυτούς που έχω δει να παίζουν αλλα και εχω εικόνα από το επίπεδο ανταγωνισμού που είχαν. Russel Jabbar και Wilt μοορει να είναι οι καλυτεροι γενικά αλλα οι δικές μου ψήφοι πηγαίνουν σε Hakeem και Shaq, αν πρέπει να βαλω και 3ο θα πω τον Ναύαρχο.

Καλύτερος φυσικά ο Hakeem the dream αρτιος τεχνικά, γρήγορος δυνατός. Σκόραρε με κάθε δυνατό τρόπο, πλάτη, πρόσωπο, σουτ, ενώ στην άμυνα σκεπαζε το καλάθι και έκοβε τα πάντα. Χαρακτηριστικές στιγμές του κατ εμέ οι εξής δύο, αγωνας play off απέναντι στο Σαν Αντόνιο όπου ο Robinson κέρδισε το βραβείο του mvp, o Hakeem ένιωσε ότι τον προσέβαλαν και σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του ισοπέδωσε τον Ναύαρχο με 42/9/8

Απέναντι στον shaq είχε 31/14/7 στον 3ο τελικό του πρωταθλήματος όπου ουσιαστικά έδωσε τον τίτλο στους ροκετς

Υπάρχει αρκετό υλικό για αυτούς τους δύο αγώνες και μάλιστα με δηλώσεις των πρωταγωνιστών

[ggr]

Δύσκολη κατηγορία και την δυσκολεύει περισσότερο η δεκαετία του '90 , η οποία ήταν γεμάτη από πολλούς καλούς σέντερ.

Από αυτούς που έχω δει, οι αγαπημένοι μου ψηλοί ήταν ο Olajuwon και ο Patrick Ewing. Ο πρώτος ήταν πραγματικός χορευτής. Πληθώρα κινήσεων που κυριολεκτικά "ζάλιζαν" τον αντίπαλο, απρόβλεπτος και πολύ καλός και στο αμυντικό κομμάτι. Για μένα, είναι ο πιο άρτια καταρτισμένος ψηλός που έχει περάσει από το ΝΒΑ.
Ο Ewing δεν ήταν ανάλογου βεληνεκούς επιθετικά αλλά ήταν μαχητής και ενορχηστρωτής μιας εκ των πιο σκληρών ομάδων στην ιστορία, των Νικς της δεκαετίας του '90. Πάλεψε για το δαχτυλίδι αλλά έπεσε πάνω στους Jordan και Olajuwon και γι' αυτό τον λόγο πολλοί τον θεωρούν loser αλλά διαφωνώ.

Από κει και πέρα Jabbar και Ράσελ. Ο πρώτος ήταν καλαθομηχανή και αξιοπρεπέστατος ως τα βαθιά γεράματα και ο Μπιλ μπορεί να μην ήταν φοβερός επιθετικά αλλά η αμυντική παρουσία του αποδείχτηκε καταλύτης στη μεγάλη δυναστεία της Βοστόνης.

[ggr]

Ο Ewing για εμένα είναι ο δέκατος της λίστας. Εξαιρετικός ψηλός αλλά και αυτός ανήκει στη Webber σχολή. Λιγόψυχος στα σημαντικά.

Εδώ θα διαφωνήσω. Σίγουρα στους τελικούς του 1994 νικήθηκε στη μονομαχία από τον Χακίμ και δεν σούταρε με καλά ποσοστά στη σειρά αλλά τον αντιμετώπισε καλύτερα απ' ό,τι οι Σακίλ και Ρόμπινσον το 1995. Δυστυχώς, δεν είχε έναν δεύτερο αξιόπιστο σκόρε δίπλα του από 1990 έως το 1995 που ήταν τα καλά του χρόνια. Αν το ψάξεις, θα δεις ότι οι ομάδες που νίκησαν τους Νικς σε αυτές τις χρονιές αναδείχτηκαν πρωταθλήτριες. Είχε κάνει μια μεγάλη εμφάνιση στο 7ο ματς των τελικών περιφέρειας το 1994 (24π., 22 ριμπ) και οδήγησε τους Νικς στον τελικό, ενώ ακόμη και στο έβδομο παιχνίδι με τους Pacers το 1995, που έχασε το λέι απ λόγω προβλήματος στο πόδι, έπαιξε πολύ καλά. Επίσης, το 1990 είχε παίξει φοβερά στο 5ο παιχνίδι εναντίον των Σέλτικς και τους απέκλεισαν. Η τελευταία μεγάλη του ευκαιρία ήταν το 1997, όπου ήταν υγιής, η ομάδα πολύ καλά δομημένη, ο ίδιος διέλυσε τον Μourning στην προσωπική τους μονομαχία αλλά ήρθαν οι τιμωρίες που οδήγησαν στον αποκλεισμό των Νικς.

[ssoulliss]

Εδώ θα διαφωνήσω. Σίγουρα στους τελικούς του 1994 νικήθηκε στη μονομαχία από τον Χακίμ και δεν σούταρε με καλά ποσοστά στη σειρά αλλά τον αντιμετώπισε καλύτερα απ' ό,τι οι Σακίλ και Ρόμπινσον το 1995. Δυστυχώς, δεν είχε έναν δεύτερο αξιόπιστο σκόρε δίπλα του από 1990 έως το 1995 που ήταν τα καλά του χρόνια. Αν το ψάξεις, θα δεις ότι οι ομάδες που νίκησαν τους Νικς σε αυτές τις χρονιές αναδείχτηκαν πρωταθλήτριες. Είχε κάνει μια μεγάλη εμφάνιση στο 7ο ματς των τελικών περιφέρειας το 1994 (24π., 22 ριμπ) και οδήγησε τους Νικς στον τελικό, ενώ ακόμη και στο έβδομο παιχνίδι με τους Pacers το 1995, που έχασε το λέι απ λόγω προβλήματος στο πόδι, έπαιξε πολύ καλά. Επίσης, το 1990 είχε παίξει φοβερά στο 5ο παιχνίδι εναντίον των Σέλτικς και τους απέκλεισαν. Η τελευταία μεγάλη του ευκαιρία ήταν το 1997, όπου ήταν υγιής, η ομάδα πολύ καλά δομημένη, ο ίδιος διέλυσε τον Μourning στην προσωπική τους μονομαχία αλλά ήρθαν οι τιμωρίες που οδήγησαν στον αποκλεισμό των Νικς.

Δεν έχεις άδικο, σε αυτά που λες. Η αλήθεια είναι πως από τους Knicks έλειπε ο ένας ακόμη παίκτης για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Είναι ίδια περίπτωση με το Malone και τους Jazz, νομίζω. Λίγοι πρωταγωνιστές σε μια καλή ομάδα. Οι Knicks λόγω έλλειψης ταλέντου ήταν μια πολύ σκληρή ομάδα που έπαιζε στα όρια του φάουλ και ο Ewing ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. O Hakeem τότε τους πήρε παραμάζωμα όλους τους ψηλούς και η εικόνα που έμεινε ήταν πως ο Ewing ήταν πιο κάτω.

Υ.Γ. Το lay-up δεν το χάνεις εκεί αδερφέ!!!

[basket72]

Τους θυμάμαι κι εγώ καλά τους τότε Νικς. Ήταν πολύ δύσκολο να τους κερδίσει η οποιαδήποτε ομάδα και στις λεπτομέρειες έχασαν μια κούπα.

Συμφωνώ ότι δεν είχαν έναν δεύτερο αστέρι από την άλλη όμως είχαν πολύ γεμάτο ρόστερ με παίκτες που ήταν στα όρια του ολ σταρ. Σε όλες τις θέσεις της πεντάδας μάλιστα.Απλώς ήταν τέτοιο το μέγεθος του Τζόρνταν κάποιες φορές ή του Ολάζουον κάποιες άλλες που απλώς κέρδιζε ο υπέρ (στη νιοστή) ταλαντούχος.

Και το λέω αυτό στο τόπικ αυτό, γιατί πιθανότατα ο Καρίμ είναι ο καλύτερος όλων των εποχών και δίκαια κιόλας. Αλλά το ταλέντο του Ολάζουον στη θέση αυτή, κανείς. Εκτός του Σάμπα που είναι μια άλλη υπόθεση με πολλά αν......