Νομίζω είναι η πιο δύσκολη θέση. Καθώς υπήρξαν υπερπαίκτες σε αυτή την θέση και μόνο ότι εκτός λίστας είναι ο Chris Webber ή ο Dolph Schayes κάτι δείχνει.
Εγώ θα τους χωρίσω σε εποχές. Στη σύγχρονη εποχή υπήρξε ο Τιμόθεος, ο Garnett, ο Dirk, ο Rasheed και ο Webber. Ο Pau για εμένα είναι ο κορυφαίος international player, σίγουρα μέσα στους 15 καλύτερους ψηλούς στο NBA, αλλά στο μυαλό μου τον έχω C(στο ΝΒΑ έκανε στατιστικά σαν C, πήρε τίτλους σαν PF). Από εκεί και μετά ο Rasheed έπρεπε να κάνει περισσότερα και να τρυπησει το ταβάνι του και να γίνει ο κορυφαίος. Ούτε καν το πλησίασε. Ο Webber είναι ο πιο άρτιος τεχνικά(ντριμπλα-πάσα) και σε δύναμη, όμως κάτι οι τραυματισμοί κάτι η λιγοψυχιά που είχε του στέρησαν κάποιους τίτλους. Ο Garnett ήταν ένα τέρας, ειδικά στην άμυνα, αλλά κυρίως σε "τρόμαζε" με το παιχνίδι του. εΊχε όμως πολλές χρονιές που οι ομάδες του πάτωναν. Και πάτωναν πολύ στη βαθμολογία. Ο Γερμανός και ο Duncan για εμένα είναι το ίδιο. Έμειναν και οι δύο στην ίδια ομάδα πήραν και οι δύο πρωτάθλημα και MVP (ο Duncan πήρε περισσότερα). Μπασκετικά και οι δύο εξέφραζαν το απλό, το απέριττο. Δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω, αν έπρεπε να βάλω λίγο πιο μπροστά θα έβαζα τον Duncan.
Στις δύο προηγούμενες δεκαετίες είχαμε τον Kemp, τον Barkley, τον Malone, τον Rodman και τον McHale. Ο Kemp ήταν αθλητικότατος, θεαματικότατος, εργατικότατος αλλά στο τέλος η καριέρα του πήρε την κάτω βολτα αφενός, αφετέρου δεν κατέκτησε τίτλους τις δύο φορές που του δόθηκε η ευκαιρία(απόκλείστηκαν οι Sonics από το όγδοο Denver). Ο Barkley ήταν ο πρώτος κοντός που αγωνιστηκε σαν ψηλός. Πραγματικός δυναμίτης, αλματάρα στο θεό, ωραίο mentality(καυγατζής). Στα συν του η εκτόξευση του Phoenix. Χωρίς αυτόν δε θα έπαιζαν τελικούς, δε θα πήγαινε η σειρά σε έκτο παιχνίδι(θα είχε τελειώσει στο Σικάγο). Στα μείον του οι τίτλοι. Ο McHale είναι πολύ υποτιμημένος από πολλούς όμως θυμάμαι πως αφενός ήταν πολυ δύσκολα αντιμετωπίσιμος στην επίθεση αφετέρου ήταν πολύ καλός αμυντικός και team player. Τη χρονιά που έχασαν το πρωτάθλημα, έπαιζε στα Play-offs με σπασμένο πόδι και όμως έβαζε κάτι 25άρες ξεγυριμένες. Στα μείον του ότι δε νομίζω να μπορούσε να είναι πρώτο βιολί σε μια ομάδα. Ο Rodman ξενίζει πολλούς αλλά ίσως να είχε τη μεγαλύτερη θέληση για νίκη από όλους τους παραπάνω. Μπορεί να ήταν μέτριος στην επίθεση αλλά νομίζω πως οι συμπαίκτες του ένιωθαν ασφάλεια με αυτόν στο παρκέ, καθώς έβαζε δύσκολα στην αντίπαλη άμυνα(με τη έφεση του στο επιθετικό ριμπάουντ) όπως ήταν σχεδόν αδύνατο να τον περάσεις στην άμυνα. Τρομερά αθλητικός, τρομερά τρελός, τρομερό Πιστόνι
. Ο Malone ήταν κατά τη γνώμη μου ο κορυφαίος. Διότι ήταν καταπληκτικός παίκτης και στις δύο πλευρές του παρκέ, ήταν πάντα στα Play-offs και παρόλο που είχε μέτριους συμπαίκτες(πλην Stocton) πάντα οι Jazz ξεχώριζαν. Το P'n' Roll και το midrange παιχνίδι του δεν θυμάμαι να το έχω δει από κανέναν.
Για τους πριν τα 80's εικόνα καλή δεν έχουμε όμως η πεντάδα Elvin Hayes, Bob McAdoo, Bob Pettit, Dolph Schayes αλλά και Jerry Lucas. Τα νούμερα των Hayes, Pettit και Schayes είναι αδιανόητα. Πιθανόν αν είχαμε εικόνα ίσως να μιλάγαμε με πολύ πιο κολακευτικά λόγια για εκείνους. Για τον McAdoo είδαμε στα 40 στην Ευρώπη τι έκανε, φανταζομαι τι θα έκανε στα 25-30 στο ΝΒΑ.
Υ.Γ. Από βιντεάκια που έχω δει παικταράς ήταν και με πολύ καλά νούμερα ο Νο2 των Sixers ο George McGinnis.
Υ.Γ2. Προσεχώς μακελειό και στους C!!!
