Από την μια καταλαβαίνω την επιθυμία της FIBA να κάνει άνοιγμα του αθλήματος σε μικρότερες/αναπτυσσόμενες αγορές, ή λιγότερο παραδοσιακές δυνάμεις. Από την άλλη όμως η διοργάνωση ενός παγκόσμιου κυπέλλου κοστίζει αρκετά και έχει και αρκετό τρέξιμο οργανωτικά. Οπότε πέρα από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και της Β. Αμερικής, οι μόνες ίσως που μπορούν να σηκώσουν το βάρος μιας τέτοιας διοργάνωσης είναι είτε οι πιο ισχυρές οικονομίες της Ν. Αμερικής (Βραζιλία-Αργεντινή), είτε οι χώρες του Κόλπου είτε της Ανατολικής Ασίας (κυρίως Ιαπωνία, Κίνα, Ν. Κορέα, Φιλιππίνες και Ινδονησία, άντε να βάλουμε και την Αυστραλία).
Σχεδόν όλες οι χώρες της Αφρικής που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο σίγουρα ασχολούνται περισσότερο με το άθλημα από το Κατάρ ή έχουν πιο δυνατή εθνική ομάδα από τις Φιλιππίνες, αλλά δεν έχουν ούτε τις υποδομές ούτε ίσως την διάθεση να αναλάβουν το οικονομικό βάρος.
Σχεδόν όλες οι χώρες της Αφρικής που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο σίγουρα ασχολούνται περισσότερο με το άθλημα από το Κατάρ ή έχουν πιο δυνατή εθνική ομάδα από τις Φιλιππίνες, αλλά δεν έχουν ούτε τις υποδομές ούτε ίσως την διάθεση να αναλάβουν το οικονομικό βάρος.
) και την βαβούρα της μεγαλουπόλης της Μανίλα (π.χ. απίστευτη κίνηση).
