Για να χαλαρώσουμε λίγο ,να σας ποστάρω και το σχόλιο του Αργύρη Παγαρτάνη όπως το έκανε στο προφίλ του!
https://m.facebook.com/story.php?story_ ... 1151817366
"Αλέξανδρος Νικολαϊδης, Ιωσήφ Κολοβέρος, Τηλέμαχος Βησσαρίου, Σωτήρης Οικονομόπουλος, Γιώργος Φίλλιος, Όμηρος Νετζήπογλου, Θανάσης Μπαζίνας, Παναγιώτης Τσάμης, Λευτέρης Μαντζούκας, Ανδρέας Καλόγηρος, Περικλής Κουρουπάκης, Γιώργος Τανούλης.
Αυτή ήταν η 12άδα της Εθνικής U20 (γεννημένοι το 2002 και το 2003) στο περσινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (Α' κατηγορία), που έγινε στο Μαυροβούνιο.
Μια 12άδα με παιδιά, αν μη τι άλλο, πολύ πιο "παιγμένα", τα οποία (στη θεωρία, στα χαρτιά, πάντα) θεωρούνται ακόμα και σήμερα μεγαλύτερα prospects για το ελληνικό μπάσκετ από τη 12άδα που διαχειρίζεται ο κόουτς Παπαδόπουλος στο Ηράκλειο.
Θυμίζω, αυτή η ομάδα τερμάτισε στη 12η θέση.
Συμπέρασμα Α: Στο μπάσκετ οι αριθμοί και οι τεχνικές αναλύσεις δεν αποτυπώνουν ακριβώς το προφίλ κάθε παιδιού, ειδικά στις αναπτυξιακές ηλικίες. Χρειάζεται αξιολόγηση και σε άλλα πράγματα, "άυλα", για να το θέσω κομψά.
Συμπέρασμα Β: Από ένα τουρνουά 7 αγώνων σε 9 ημέρες ούτε κανείς έγινε παικταράς, ούτε για τα μπάζα. Η πολλή θεοποίηση βλάπτει, όπως και η πολλή απαξίωση.
Συμπέρασμα Γ: Η διαχείριση μιας τέτοιας ομάδας παιδιών σ' ένα τέτοιο τουρνουά, αν θες να χτυπάς καλές θέσεις, προϋποθέτει να έχεις και εμπειρία από τέτοια πράγματα. Να το' χεις ξανακάνει. Όποιος αναλαμβάνει τέτοια ομάδα κι έχει εμπειρία, κατά κανόνα πάει καλά. Όποιος πάει για πρώτη φορά, παθαίνει (και, υπό κανονικές συνθήκες, μαθαίνει).
Υ.Γ.1: Καταλαβαίνω όσους υποστηρίζουν ότι σ' αυτές τις ηλικίες δεν είναι αυτοσκοπός η επιτυχία. Έχει απόλυτη σχέση και με το Συμπέρασμα Β που ανέφερα. Ένα μετάλλιο, ακόμη και χρυσό, δεν λέει τίποτα μπροστά σε 10-15 χρόνια καριέρας που' χουν μπροστά τους τα παιδιά αυτά.
Από την άλλη, τα μετάλλια και τα καλά πλασαρίσματα κάτι λένε. Τα παιδιά μετρούν τις δυνάμεις τους με τους άλλους. Βάζουν το μπόι τους δίπλα στους μελλοντικούς τους αντιπάλους στην Ανδρών. Ένα μετάλλιο, μια πρωτιά, μια νίκη, δίνει αυτοπεποίθηση. Όχι μόνο στους παίκτες. Σε όλους. Στον προπονητή. Στην ομοσπονδία. Στο πρόγραμμα.
Και, στο κάτω-κάτω, επειδή στο μπάσκετ κρίνονται όλα εκ του αποτελέσματος, αυτό το μοντέλο έχουν μπροστά τους τα παιδιά. Υπάρχει σκορ και ανταγωνισμός. Πρωταθλήματα μηνών με τις ομάδες τους και τουρνουά λίγων ημερών με τις εθνικές. Όπου, και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα σε κάνει μάγκα ή... μπάμια. Βρίσκονται σε τέτοια ηλικία πια που πρέπει να το' χουν ξεκαθαρίσει μέσα τους.
Y.Γ.2: Με πιάνει νευρικό γέλιο όποτε διαβάζω "τα τρομερά μωρά του Κώστα Παπαδόπουλου". Ειδικά όταν γράφεται από κάποιους που ως χθες αγνοούσαν καν ότι υπάρχει εθνική μπάσκετ U20. Μόνο σ' εμένα συμβαίνει; "
1
