Είναι λοιπόν 17 μέρες που είχα να κάνω κάποιο ποστ. Είναι πάνω-κάτω οι ίδιες 17 μέρες που μάθαμε εντελώς ξαφνικά και χωρίς σχεδόν κανένα σύμπτωμα μέχρι πριν κάνα μήνα την διάγνωση για τον πατέρα μου: μεταστατικός καρκίνος του πνεύμονα. Αυτό που έπεται είναι περίπου γνωστό σε όλους: εξετάσεις, "θεραπείες", νοσοκομεία, ταλαιπωρία για όλους μέχρι την αναπόφευκτη κατάληξη αργά ή γρήγορα. Η ψυχολογία μου δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να την αναπτύξω εδώ (φυσικά όποιος θέλει για τον οποιοδήποτε λόγο μπορεί να μου στείλει, δεν θα ενοχλήσει αλήθεια, κάθε άλλο), ούτε το αν και πώς θα ποστάρω και με τι συχνότητα (πιθανώς να είναι και διέξοδος εδώ τελικά).
Αλλού θέλω να καταλήξω και αν παρακινήσω έστω και έναν θα έχω καταφέρει αυτό που ήθελα. Και δεν είναι τόσο τα τετριμμένα περί καπνίσματος (να σημειώσω ότι ο πατέρας μου δεν έχει κάνει ούτε ένα τσιγάρο από το 1988, πιο πριν έκανε 2 και 3 πακέτα την ημέρα), όσο το να πω σε όσους έχουν τους δικούς τους σε μία ηλικία από 60-65 χρονών και πάνω (φαντάζομαι η πλειοψηφία εδώ), να αφιερώσουν λίγο χρόνο και χρήμα για να κάνουν μερικές εξετάσεις. Έστω και από το τίποτα, έστω και αν δεν υπάρχει παρά μόνο κάτι το ελαφρύ. Σίγουρα δεν θέλω ούτε να τρομάξω κάποιον, αλλά ο πατέρας μου παρά τα 73 του χρόνια, και μιας που φαινομενικά ήταν (ή έλεγε ότι είναι) καλά, δεν έκανε καν εξετάσεις αίματος, πόσο μάλλον άλλα πράγματα. Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα μαζεμένα, αντί ίσως να έχουμε προλάβει καταστάσεις πριν κάποια χρόνια...
Αυτά προς το παρόν και συγγνώμη και πάλι αν σας χάλασα την διάθεση με κάτι που δεν έχει ιδιαίτερη συνάφεια με τα υπόλοιπα του φόρουμ