Κάπου πρέπει να τα μαζέψουμε όλα αυτά πάντως. Έχουμε και λέμε:
- ο Σλούκας είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχει γνωρίσει (ή με την καλύτερη νοοτροπία γιατί τα είπε και τα δύο)
- ο Καλάθης καλύτερος πασέρ κι από το Μάτζικ
- ο Σπανούλης ο πιο αφοσιωμένος παίκτης που έχει κοουτσάρει ποτέ
- με 6-7 Λαρετζάκηδες θα πήγαινε το Αϊόνα στο Φ4
- οι γονείς του Σλούκα, του Πρίντεζη και του Σπανούλη έχουν κάνει φανταστική δουλειά κι είναι υπέροχοι άνθρωποι, θέλει να τους γνωρίσει (για τους πατεράδες θα πρέπει να κάνει ένα τηλέφωνο στον Αχέροντα, για τις ελληνίδες μάνες κάτι γίνεται)
- ο Παπαπέτρου θα έπαιζε σε οποιαδήποτε ομάδα του ΝΒΑ
- ο Αντετοκούμπο κι ο Καββαδάς έγιναν καλύτεροι παίκτες (πολύ καλύτεροι μάλιστα) μέσα σε 11 μέρες
Νομίζω λείπει μόνο να μας πει ότι ο Μουράτος έχει τη μεγαλύτερη που έχει δει ποτέ σε ντουσιέρα , ο Μήτογλου είναι πιο δυνατός κι από το Χουλκ κι ο Χρυσικόπουλος σουτάρει καλύτερα κι από το Μπερντ με τα μάτια δεμένα. Επίσης με 3-4 Κατσιβέληδες θα κέρδιζε τους Γουόριορς του Ντουράντ και τους Χιτ του ΛεΜπρόν (εύκολα, in 5 games max).
Μέχρι στιγμής έχουμε μάθει ότι θα παίζουμε σε υψηλό τέμπο (με 2 χειριστές
), θα περνάμε τη σέντρα στα 4'', θα σουτάρουμε πολύ παρότι δεν έχουμε σουτέρ (αρκεί να το πιστεύουμε
) και θα δώσουμε βάρος στην άμυνα (από το πολύ βάροw πάθαμε κήλη στα φιλικά) και αν παίξουμε με το κλασικό ελληνικό στιλ θα τρώμε 20-30π σε κάθε ματς (ενώ αν παίξουμε run n gun χωρίς στόχευση; ). Έχουμε ακόμη πολλές μέρες μπροστά μας για μπασκετικά αλλά κυρίως μη μπασκετικά σχόλια: αναμένω σχόλια για τους Έλληνες τους Καναδά και πώς αγαπούν την πατρίδα τους πιο πολύ από όλους τους εμιγκρέδες της οικουμένης, για τα εστιατόρια και τα κρασιά της Little Portugal του Τορόντο και κάποια ατάκα για την εποχή που προπονούσε κι έπαιζε ο Μάτζικ, ο Μπερντ κι ο Πιτ Μάραβιτς άμα λάχει, οι οποίοι και έμαθαν μπάσκετ αυτό αυτόν τον τιτάνα της καλαθόσφαιρας που δεν έχει μάθει ακόμη να προφέρει το επώνυμο του Σπανούλη, που έλεγε τους παίκτες της Ρεάλ με τους αρθμούς τους ("αυτό το 7 είναι πολύ καλός παίκτης, κάνει και για το ΝΒΑ!") και που κατά δήλωση του προπονητικού σταφ δε μελετούσε τους αντιπάλους ούτε σχεδίαζε πώς να χτυπήσει τις αδυναμίες τους αλλά πίστευε "στη βελτίωση της δικής μας ομάδας" που ερχόταν όχι μέσω της τακτικής αλλά από παραμυθάκια για το κολεγιακό μπάσκετ που κατά το Λεκαβίτσιους "άρεσαν στους Αμερικανούς" και κατά το Νίκο Παππά "μας έλεγε την ίδια ιστορία τη Δευτέρα, ξανά την Τετάρτη και την Παρασκευή μας ρωτούσε αν μας την είχε πει".
Να βαρεθούμε αποκλείεται πάντως, η παπάτζα θα πάει σύννεφο με ύφος γεροδιδάσκαλου που μιλάει σε ιθαγενείς.