Από τα απίθανα της υπόθεσης είναι πως η Αλαβες ανήκει στη Μπασκονια (Και οι δύο στον Κερεχετα) κι όχι η Μπασκονια στην Αλαβες.
Ο διμετρος και καραθρησκευομενος Κερεχετα, που ως πρώην παίκτης ξέρει πολύ μπάσκετ αλλά έχει επιχειρήσεις και σε άλλους τομείς πολύ πριν ασχοληθεί με το μπάσκετ (ξεκίνησε πουλώντας... καραμέλες κι έκανε αλυσίδα από καταστήματα με γλειφιτζούρια και κατέληξε σε ξενοδοχεία) θυμίζει λίγο Λιολιο. Πήρε την ομάδα με μπάτζετ μισού εκατομμυρίου και σε μια μικρή πόλη, πληθυσμιακά περιπου σαν την Πάτρα είναι και χωρίς δικό της αεροδρόμιο, μιλάμε για την... 15η πόλη της Ισπανίας σε πληθυσμό, τακιμιασε με τον Σαλασαρ, που έχει μνημονευεσει πολλές φορές ο basket72 εδώ , έναν σκαουτερ με απίθανο βιογραφικό, ο οποίος εξακολουθεί μάλιστα να διατηρεί το μαγαζάκι με τους πολυελαιους που έχει στο κέντρο της Βιτόρια, εξ ου και το προσωνύμιο του: el lamparita. Ακόμη πιο απίθανο είναι ότι αυτός ο τύπος, ουσιαστικά ο βασικός λόγος της οικονομικής επιτυχίας της ομάδας, σκάει μύτη και στο μαγαζί του σε εβδομαδιαία βάση! Δηλαδη την μια ανακαλυπτει τον Πουαριε και την αλλη πουλαει πορτατιφ...
Ο Κερεχετα αντιμετωπίζεται ως Θεός στη Βιτόρια και τα περίχωρα, τα οποία και του εξασφαλίζουν το 45% των διαρκείας της ομάδας. Οι περισσότεροι από τους φάνε δεν είναι καν από την πόλη της Βιτόρια και η ατμόσφαιρα είναι άκρως οικογενειακή: Ο αριθμός των οικογενειών που πηγαίνει στο γήπεδο είναι ασυνήθιστος ακόμη και για τα δεδομένα της Ισπανίας, σε έρευνα δε προ ολίγων ετών οι φίλοι της Μπασκονια είχαν το μεγαλύτερο ποσοστό ανηλίκων και πτυχιούχων σε όλη την ACB, αλλά και από τα χαμηλότερα εισοδήματα, παρότι ζουν σε μια από τις πιο πλούσιες περιφέρειες. Κοινώς ο κερεχετα εχει καταφέρει να έχει ένα κοινό μη ελιτίστικο, αλλά οικογενειακό και μορφωμένο, με ευρεία αλλά και σοβαρή βάση.