Big in Japan
Κάτι που μου κέντρισε την περιέργεια το καλοκαίρι και είχαμε συζητήσει χαλαρά περί ξένων, με τον φίλο basket72, είναι το πρωτάθλημα Ιαπωνίας. Ανάμεσα σε επικαιρότητα Eurloeague-NBA είπα να τρουπώσω κάτι που κοίταζα τελευταία. Μπορεί να μην ενδιαφέρει και κανέναν τελικά, αλλά who cares που λένε και στο χωριό μου.
Η σεζόν ξεκίνησε στην Ιαπωνία και ήθελα να ρίξω μια ματιά να δω τι, πως και γιατί. Στην Ιαπωνία λοιπόν εώς το 2016 το πρωτάθλημα το κατακτούσαν δύο ομάδες, γιατί είχαν δύο πρωταθλήματα. Καλό, ε;
Με το φόβο της αποβολής της εθνικής τους ομάδας από όλες τις διοργανώσεις (κυρίως των φετεινών Ολυμπιακών Αγώνων), έπειτα από κάποια πρόστιμα και κυρίως επειδή οι φίλοι μας οι Ιάπωνες είναι σοβαροί άνθρωποι, πήραν τα katana φόρεσαν τα mawashi
και έκατσαν σε ένα όβαλ τραπέζι (δεν πετάχτηκαν από κάπου ούτε η Uma Therman γμτ 
, ούτε η Lucy Liu αγαπητέ basket72 ) και τα βρήκαν. Τόσο απλά.Αποφάσισαν πως το αστείο θα τελειώσει και θα γίνει αναδιάρθρωση σε όλες τις κατηγορίες. Και εγένετο B. League, B2 League B3 League. Οι δύο πρώτες είναι επαγγελματικές η τρίτη όχι, παρόλο που οι ομάδες έχουν δικαίωμα ξένων. Στόχος του συνεταιρισμού είναι να βγουν παίκτες, να διασκεδάζει αυτός που το βλέπει και να υπάρξουν σύγχρονα γήπεδα (ή όπως λένε οι ίδιοι arenas not gymnasiums).
ΚΑΝΟΝΕΣ/ΟΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ
Για να συμμετάσχεις στην πρώτη κατηγορία θεσπίστηκαν κάποιοι όροι. Καταρχήν ο αγωνιστικός. Εκείνη τη χρονιά με τη ζεύξη των ομάδων προφανώς οι καλύτερες απάρτισαν την πρώτη κατηγορία. Τώρα όμως για να συμμετάσχει μια όμαδα στην πρώτη κατηγορία επιβάλλεται να έχει κάποια δεδομένα.
Η άδεια, η οποία έχει ετήσια ισχύ, ανανεώνεται κάθε Νοέμβριο. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή, τρεις άδειες που αντιστοιχούν στις τρεις κατηγορίες (B1, B2, B3). Αναλόγως τι δεν διαθέτει από τα παρακάτω κάθε ομάδα, της «ρίχνει» την άδεια από B1 σε Β2 κ.ο.κ. Υπήρξαν δηλαδή ομάδες που διαλύθηκαν λόγω μη συμμόρφωσης των παραπάνω ή έχουν φάει ban και επανεξετάζεται ο φάκελος τους. Υπάρχει επίσης περίπτωση να κερδίσει κάποια ομάδα αγωνιστικά την άνοδο όμως να μην πληρεί ανόδου (όπως ακριβώς στην Ελλάδα
).Στόχος της λίγκας είναι τα επόμενα χρόνια τα μη αγωνιστικά κριτήρια να είναι ο κυριότερος λόγος υπάρξης στη πρώτη κατηγορία.
- Να μην χρωστάει ή στην έσχατη τα χρέη της να μην ξεπερνουν τα δύο συνεχόμενα χρόνια (εγγυητική επιστολή). Μετά κόβεσαι
- Να έχει γήπεδο άνω των 5.000/3.000 αντίστοιχα για την πρώτη και δεύτερη κατηγορία. Τα εισιτήρια θα πρέπει να είναι άνω των 1.500 Μ.Ο. για να παραμείνει στην κατηγορία.
- Να έχει ακαδημίες (U18/U15).
- Να έχει εμπορικές δραστηριότητες άνω των 800.000€(το μετέτρεψα από won ).
- Να διαθέτει πάρκινγκ στο γήπεδο.
- Να διαθέτει οργανωμένη λέσχη φίλων ομάδας (ακριβώς σαν τις δικές μας
), μαζορέτες, μασκότ κλπ.
- Να έχει εώς 3 ξένους και έναν ακόμη Νοτιοασιάτη (Κορέα, Φιλιππίνες, Χονγκ-Κονγκ, Κινεζική Ταϊπέι, Κίνα, Ινδονησία και Ταιλάνδη) ή νατουραλιζέ.Το τελευταίο μπήκε αργότερα νομίζω πέρυσι.
- Το όνομα της περιοχής θα αναγράφεται υποχρεωτικά ενώ ο βασικός χορηγός θα είναι στην μέση της φανέλας.
- Θα υπάρχει injury list (κανονική όχι αλά ΝΒΑ
) όπου θα ενημερώνεται η λίγκα για το πότε θα επανέλθει ο κάθε παίκτης που τραυματίζεται.
ΣΕΖΟΝ
Στη φετεινή σεζόν (2021-22) θα αγωνιστούν 22 ομάδες στην B. League χωρισμένες σε δύο περιφέρειες (Ανατολή και Δύση με γεωγραφικά κριτήρια). Κάθε ομάδα θα δώσει 60 αγώνες, covid-19 επιτρέποντως. Συνολικά κάθε ομάδα θα αντιμετωπίσει τέσσερις φορές τις 10 ομάδες της περιφέρειας της (π.χ. Ανατολή) και άλλους 20 αγώνες με τις ομάδες της άλλης περιφέρειας (Δύση).
Π.χ. ταξιδεύεις στο εξωτικό
Sapporo, αν είσαι στην Ανατολή, παίζεις δύο ματσάκια Πέμπτη-Σάββατο και ξεμπλέκεις με την υποχρέωση. Κάποια στιγμή αργότερα θα έρθουν αυτοί σε εσένα και θα ανταποδώσεις το κέρασμα. 
Φέτος ειδικά δεν θα υπάρξει υποβιβασμός από την B. League στην B2 League ώστε του χρόνου οι ομάδες να γίνουν 24 σε 3 περιφέρειες (τότε θα βγαίνει και καλύτερα το πρόγραμμα). Στη δε B2 League οι ομάδες θα παραμείνουν 14 (θα υπάρξει άνοδος από την B3).
Στο τέλος της κανονικής περιόδου οι τρεις πρώτοι κάθε περιφέρειας προκρίνονται στα play-offs με τους υπόλοιπους δύο να επιλέγονται βάσει ρεκόρ, το όλων οκτώ. Ακολουθούν σειρές όπως γίνονται και στην Ευρώπη όπου και στέφεται ο πρωταθλητής.
Εκεί κάπου στο Γενάρη διοργανώνεται το κύπελλο του Αυτοκράτορα μα αφετηρία τις οκτώ καλύτερες ομάδες που καταλήγει σε final-4 που διεξάγεται στη Saitama Super Arena (νομίζω την απονομή την κάνει ο αυτοκράτορας by himself).
ΟΜΑΔΕΣ
Το μπάσκετ στην Ιαπωνία παίζεται, στις δύο δυνατές κατηγορίες, κυρίως στην κεντρική Ιαπωνία όπου βασιλεύουν τα λεφτά και οι χορηγοί. Εξαιρέσεις είναι η ομάδα της Okinawa αλλά και του Sapporo. Προς το παρόν οι φτωχές-γεωργικές περιοχές δεν πολυασχολούνται με το άθλημα, αλλά πιθανότατα στο μέλλον αυτό να αλλάξει. Πολύνίκης είναι η Alvark Toyota Tokyo με δύο πρωταθλήματα (δεν μετρουν πλέον τα παλιά) ενώ η Chiba Jets Funabashi έχει έναν τίτλο και 3 κύπελλα (του Αυτοκράτορος βεβαίως-βεβαίως
). Εκ των πλουσιότερων ομάδων είναι η Utsonimiya Brex, Seahorses Mikawa, Ryukyu Golden Kings, Saga Ballooners (β’ κατηγορία) και η Alvark Tokyo με προϋπολογισμό κοντά ή λίγο πάνω από τα 15.000.000€, ενώ η πρώτη κατηγορία υπολογίζεται πως έχει έσοδα περίπου στα 300.000.000€ 
(περίπου 7-8.000.000 ανά ομάδα είναι τα λειτουργικά). Πως είπατε; 
ΓΗΠΕΔΑ
Εδώ υπάρχει ένα θεματάκι, παρόλα αυτά γίνονται προσπαθειες να έχουν όλες οι ομάδες τα πιο σύγχρονα γήπεδα (π.χ. το καινούριο γήπεδο της Ryukyu). Πάντως δεν υπάρχει έδρα κάτω των 2.000-2.500 θεατών και η ατμόσφαιρα είναι ασφαλώς πολιτισμένη (με τις κλασσικές βεντάλιες (τα Hiôgi) ανα χείρας
). ΧΟΡΗΓΟΙ
Σε αυτό το κομμάτι γίνονται βήματα προς το καλύτερο. Ο μεγάλος χορηγός του πρωταθλήματος είναι η Softbank (πολλά-πολλά λεφτά) ενώ οι επιμέρους χορηγοί των ομάδων είναι μερικοί οικονομικοί κολοσσοί όπως: Hitachi, Toyota, Mitsubishi και Honda που είναι οι πιο γνωστοί. Φυσικά υπάρχουν πολλές εταιρείες με μεγάλο εσωτερικό πρεστίζ που δραστηριοποιούνται στο μπάσκετ. Από σουπερμάρκετ μέχρι supefoods, από τράπεζες εώς funds.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ
Ο Pavlicevic την προηγούμενη δεκαετία (μάλλον την προπροηγούμενη) έκανε δουλειά και πλέον υπάρχουν αρκετοί μη Ιάπωνες που εργάζονται εκεί. Το λοιπόν 13 ξένοι προπονητές δουλέουν εκεί. Ξεχωρίζει ο Μαυροβούνιος Luka Pavicevic της Alvark Toyota Tokyo, ο Luis Gil μέχρι πρότινος βοηθός προπονητή του Scariolo στην εθνική Ισπανίας και εκλέκτορας των μικρών εθνικών ομάδων, ο Paul Henare ο τελευταίος προπονητής των Tall Blacks, ο Josep Claros της Ανγκόλας ο προπονητής στο Afrobasket και ο Hugo Lopez ο Ισπανός μέχρι πρότινως εκλέκτορας της Σουηδίας. Υπάρχουν και αρκετοί Αμερικανοί (όπως ο Wiseman) που έχουν μεταφέρει την τεχνογνωσία τους, στους Ιάπωνες.
COVID-19
Εδώ είναι πολύ απλά τα πράγματα. Όταν εισέρχεσαι στην χώρα κάθεσαι 14 ημέρες στο ξενοδοχείο, ύστερα περνάς ιατρικές εξετάσεις, αρχίζεις να προπονείσαι ατομικά και έπειτα ομαδικά. Μετά σε κόβουν στα ιατρικά, όπως το κύριο από κάτω
ΑΠΟΛΑΒΕΣ
Ο Togashi έγινε ο πρώτος παίκτης που έσπασε το φράγμα του 1.000.000€. Δεν βρήκα κάτι άλλο όμως υποψιάζομαι πως οι ξένοι αμοίβονται με περίπου με 500.000€, μπορεί και παραπάνω. Not bad, Not bad at all που λένε
. Πάντως τα χρήματα ήταν και ο λόγος που ώθησε αρκετούς Φιλιππινέζους να αφήσουν το πολυαγαπημένο τους πρωτάθλημα (άλλοι κοντόφθαλμοι και αυτοί). ΟΙ ΞΕΝΟΙ
Στο ζουμί λοιπόν.
Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να έχει 3+1 ξένους. Ο τέταρτος θα είναι είτε ξένος που έχει πολιτογραφηθεί (μια αρκετά απαιτητική διαδικασία), είτε κάποιος που σπούδασε στη χώρα, είτε Νοτιοασιάτης όπως προείπα. Οι παραπάνω αγωνίζονται χωρίς περιορισμούς. Σε αυτή την κατηγορία ξεχωρίζουν οι Gavin Edwards, Ryan Rossiter, Nick Fazekas, Michael Parker και οι νεοφερμένοι Kobe Paras ή τα αδέρφια Kiefer και Thirdy Ravenna. Συνολικά 7 Φιλιππινέζοι, όλοι εξελίξιμοι, άφησαν το πρωτάθλημα τους (τη θρησκεία τους καλύτερα
) για την Ιαπωνία.Αντίθετα από τους υπόλοιπους 3 ξένους έχουν ταυτόχρονο δικαίωμα να δηλωθούν όλοι, όμως στο παρκέ έχουν το δικαιώμα να βρίσκονται μόνο οι δύο. Ο τρίτος όταν μπει στον αγωνιστικό χώρο αλλάζει ξένο υποχρεωτικά. Επομένως οι ομάδες προσπαθούν να δουλέψουν διδυμάκια παικτών, εκτός αν διαθέτουν κάποιον γηγενή ψηλό ποδεν έχει φύγει ακόμη.
Από την Ευρώπη λοιπόν έχουν φύγει πολλοί παίκτες ενώ το πρωτάθλημα δημιουργεί και διάφορα διαμαντάκια. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν φύγει περίπου 20 καλοί πάικτες, αν έχω μετρήσει καλά, ενώ φέτος είναι σίγουρα πάνω από 10. Οι περισσότεροι από αυτούς έβρισκαν άνετα συμβόλαιο στα μέρη μας ενώ για κάποιους άλλους αποτελεί έκπληξη ότι προτίμησαν την Ιαπωνία. Πάντως η ACB έχασε αρκετούς σε σχέση με πέρυσι (ρε Eatherton, αγόρι μου
).Κάποια χαρακτηριστικά ονόματα που πήγαν φέτος στη χώρα είναι οι: Ondrej Balvin, Isaac Fotu, Matt Janning, Scott Eatherton, Nick Kay, Myles Hesson, Ovie Soko, Cotty Clarke, Jordan Taylor, Colton Iverson, John Mooney. Devin Oliver, Leyton Hammonds και DeQuan Jones. Εκεί ήδη αγωνίζονται οι Patrick Auda, Seba Saiz, Rosco Allen, Jeff Ayres, Erik Murphy, Brian Qvale, Alex Kirk, Jack Cooley, DJ Newbill, Shayne Whittington, Angus Brandt και Julian Mavunga.
Ο τελευταίος εντυπωσίαζει καθώς κινείται σε triple-double Μ.Ο. με σταθερά 7-8 ασίστ Μ.Ο. Δεν αναφέρομαι καν σε παίκτες που κάνουν θραύση εκεί και δεν τους ξέρουμε καν, όπως: De’Μon Brooks, Jordan Glynn, Davante Gardner, Alex Davis, Ryan Kelly κ.λ.π.
Αυτό που παρατήρησα είναι πως το 90-95% των ξένων καλύπτουν τις θέσεις των ψηλών. Αυτό μας δείχνει αφενώς το πρόβλημα που έχει η χώρα σε αυτή τη θέση, από την άλλη όμως μας μαρτυρά πως τα νούμερα στη στατιστική που κατάγράφουν οι ξένοι δεν είναι απέναντι σε τίποτα ρούκουνες, το αντίθετο μάλιστα. Εντύπωση επίσης μου κάνει, το πως π.χ ο Nick Mayo βρίσκεται εκεί και όχι μόνο αυτός.
Υπήρξαν όμως και παίκτες που δεν πήγαν καλά. Τέτοια περίπτωση ήταν ο Tillie, ίσως γιατί περίμενε πιο εύκολα τα πράγματα, ο DeShawn Thomas πήγε καλούτσικα όμως η ομάδα του δεν ήθελε να τον κρατήσει και κοίταξε αλλού. Ο Aργεντίνος Mata πέρασε και δεν ακούμπησε. Γενικά είναι μάλλον δυσκολότερο το πρωτάθλημα από ότι πολλοί πιστεύουν.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Ιαπωνία είναι μια βαθιά συντηρητική χώρα (τους κυβερνάει το ίδιο κόμμα 70 χρόνια) που οι κάτοικοι της δυσκολεύονται να πραγματοποιήσουν αλλαγές στην καθημερινότητα τους (π.χ. εργασιακές σχέσεις), όμως όταν τις αποφασίζουν, το πραγματοποιούν άριστα.
Έτσι και εδώ κατάφεραν μέσα σε ένα χρόνο το μπάσκετ να μπει στη δεκάδα των δημοφιλέστερων εθλημάτων της χώρας και να γίνει το τρίτο κατά σειρά ομαδικό άθλημα (ο yorgos σας έχει πει πιο είναι το πρώτο
). Οι ξένοι λοιπόν προτιμούν και μελλοντικά θα προτιμούν το πρωτάθλημα αυτό γιατί:
1. Οι ομάδες τους φέρονται άψογα.
2. Τηρούνται οι επαγγελματικές τους συμφωνίες, συν ότι πληρώνονται αρκετά καλά.
3. Οι αποστάσεις παρόλο που μιλάμε για μεγάλη χώρα είναι σύντομες.
4. Ζουν σε μια πανέμορφη χώρα.
5. Βρίσκονται πιο κοντά στις ΗΠΑ (όσοι είναι Αμερικάνοι ή Αυστραλοί).
6. Ευχαριστιούνται το παιχνίδι, δεν κινδυνεύουν με κράξιμο από τον κόσμο που τους βλέπει.
Και εδώ έρχεται και μια ανατροπή. Η δεύτερη κατηγορία της Ιαπωνίας θεωρείται μια από τις πλουσιότερες λίγκες αν όχι η πλουσιότερη «δεύτερη» λίγκα στον κόσμο. Η απόκκλιση συμβολαίων μεταξύ των δύο λιγκών είναι ελάχιστη (οι διαφορές είναι περισσότερο δομικές). Έτσι οι ομάδες όταν ανεβαίνουν στη μεγάλη κατηγορία μπορούν να προσαρμοστούν αρκετά γρηγορότερα στις ανάγκες αυτής.
Το μπάσκετ που παίζεται εκεί δεν είναι ανάλογο της Κίνας (θα βάλλω 80 πόντους γιατί με λένε Freddette), ούτε θυμίζει το ξυλίκι που γίνεται στις Φιλιππίνες. Είναι μαζί με την Κορέα οι δυο πιο ορθολογιστικές χώρες της Ασίας (συν το Ιράν) στα τεχνικά-τακτικά κομμάτια. Και υπάρχει χώρος για βελτίωση στο προσεχές μέλλον. Έτσι νομίζω δηλαδή.
Πιστεύω τελικά πως σε λίγα χρόνια πιθανότατα θα μας ξεπεράσουν (την Ευρώπη) και ίσως γίνει η κορυφαία λίγκα μετά το ΝΒΑ. Το δουλεύουν το θέμα, ειδικά τώρα που υπάρχει η Χατσιμουρο-μάνια (σε αντίθεση με εμάς που αδυνατούμε να κεφαλοποιήσουμε τον Γιάννη) μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάνε. Κάτι φαίνεται να κάνουν στις υποδομές, όλο και κάτι βγάζουν (π.χ. ο Yamazaki ίσως εξελιχθεί σε κάτι καλό).
Σαν φινάλε, μια συνέντευξη του Kirk για την επιλογή παραμονής του στην Ιαπωνία (θέλει μεταφραστήρι
)https://basket-count.com/article/detail/88253
Η ιστοσελίδα του πρωταθλήματος: https://www.bleague.jp/
Πηγές: ιαπωνική Wikipedia, η επίσιμη ιστοσελίδα, το japantimes και το basket-count.
• Sorry για το μέγεθος του κειμένου, για αυτό θα σας βάλω ένα σχετικό τραγουδάκι
!
3
Γκούμας 
, Κ.Πετρόπουλος 
, Λιβέρης ο Ελ 
) με τον χάλκινο Ολυμπιονίκη Nick Kay να πηγαίνει καλά δίπλα στους πιο πληθωρικούς ξένους Travis Reid και Perrin Buford. Σε αυτή την ομάδα ξεχωρίζουν ο Seiya Ando με σχεδόν 17 πόντους και 7 ασίστ και ο αρχηγός Kosuke Kanamaru με σχεδόν 12 πόντους.
