Ας αφιερώσουμε ένα νήμα για τον πιο hate him or love him τύπο ίσως και στην ιστορία των σπορ ακόμα.
Ο Ροντμαν, μεγαλύτερος από τα 46 αδέρφια του, αν και ο πατέρας του ισχυρίζεται πως έχει μόνο 26 ή 28 παιδιά, γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσυ και μεγάλωσε στο Ντάλας με την μητέρα του και τις δυο αδερφές του. Ο πατέρας του, που υπερετούσε στην αεροπορία εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Ροντμαν ήταν ακόμα πολύ μικρός και εγκαταστάθηκε στις Φιλιππίνες. Η μητέρα του, που της είχε μεγάλη αδυναμία ο Ροντμαν, έκανε πολλές δουλειές για να υποστηρίξει την οικογένεια (ως και τέσσερις συγχρόνως!). Εκείνη θα του δώσει το παρατσούκλι "The Worm" από τον τρόπο που κουνιόταν όταν έπαιζε φλιπεράκι.
Στο λύκειο δεν κατάφερε κάτι το ιδιαίτερο, και με ύψος 1.68, έβρισκε τον εαυτό του κάπου μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Οι δυο αδερφές του θεωρούνταν πιο ταλαντούχες από εκείνων, αναδείχθηκαν και οι δυο All-Americans, ενώ η μια κέρδισε και δυο εθνικά πρωταθλήματα.
Μετά το λύκειο ο Ροντμαν εργαζόταν ως επιστάτης στον αεροδρόμιο του Ντάλας, και εκείνη την χρονιά ψήλωσε απότομα φτάνοντας τα 2 μέτρα και 1 εκατοστό. Δοκίμασε ξανά το μπάσκετ και βρήκε θέση στο Gainesville του Τέξας. Εκεί έπαιξε ένα εξάμηνο έχοντας 17.6π και 13.3 ριμπάουντ, όμως δεν μπόρεσε να συνεχίσει εκεί εξ αιτίας των βαθμών του. Επόμενος σταθμός του ήταν η Οκλαχόμα, σε ένα σχολείο του ΝΑΙΑ. Σε τρεις σεζόν εκεί είχε 25.7π και 15.7 ριμπάουντ, βγήκε 2 χρονιές πρώτος ριμπάουντερ, και την τρίτη χρονιά οδήγησε την ομάδα του στους ημιτελικούς ενώ το σχολείο έφτασε στην καλύτερη θέση που είχε ποτέ στο νο. 3. Αυτά τον βοήθησαν να μπει σε ένα pre-draft καλοκαιρινό καμπ, εκεί κατάφερε να κερδίσει το MVP και να τραβήξει την προσοχή των Πιστονς που τελικά τον επιλέγουν στο νο3 του δεύτερου γύρου (27ος συνολικά).
Στην ρουκι σεζόν του το '87 στους Πιστονς του Ishah Thomas έχει έναν ρόλο 10λεπτου στην second unit με 6.5π και 4.7, παίζοντας ως small forward. Η καριέρα του θα συνεχιστεί ως ρολίστας μέχρι το '90 όταν και γίνεται ο βασικός SF των Πίστονς στο δεύτερο μισό της σεζόν. Καθιερώνεται πλέον ως ο καλύτερος αμυντικός της λίγκας, κερδίζει το αντίστοιχο βραβείο και το δεύτερο δαχτυλίδι του.
Το '92 είναι μια ιδιαίτερη σεζόν για τον Ροντμαν καθώς βελτιώνεται απίστευτα στον τομέα του ριμπάουντ. Δεν ξέρω αν τότε ξεκίνησε να πηγαίνει σε άδεια γήπεδα με τους φίλους του που τους έβαζε να σουτάρουν από τυχαίες θέσεις ώστε να μελετήσει την τροχιά της μπάλας, την θέση του σουτέρ, το release, τα φάλτσα κλπ, αλλά η ουσία είναι πως Ρόντμαν εκείνη την χρονιά έχει μέσο όρο 18.7 ριμπάουντ ανα αγώνα. Συνολικά είχε 1.530 ριμπάουντ και γίνεται ο τρίτος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος που σπάει το φράγμα των 1.500 ριμπάουντ. Οι άλλοι δυο ήταν οι .... Τσάμπερλειν και Ράσελ
Είναι ένα ρεκόρ που το κρατάει μέχρι σήμερα.
Η σεζόν ωστόσο δεν είναι και τόσο ευχάριστη για τον Ρόντμαν. Αρχικά εκείνο τον Μάιο παραιτηθηκε ο Chuck Daly, ο προπονητής της ομάδα τον οποίο ο Ροντμαν σεβόταν πάρα πολύ και ήταν μια πατρική φιγούρα γι αυτόν. Επίσης παίρνει διαζύγιο από την γυναίκα του έπειτα από έναν σύντομο γάμο που τους έφερε μια κόρη.
Τον Φεβρουάριο του '93, όπως αποκάλυψε ο Ροντμαν στην αυτοβιογραφία του, πήγε στο Auburn Hills Palace με ένα φορτηγάκι και μια γεμάτη καραμπίνα. Πέρασε εκεί όλο το βράδυ αναρωτώμενος αν ήθελε να συνεχίσει να ζει ή όχι. Τελικά αποκοιμήθηκε και τον βρήκε η αστυνομία που είχε κληθεί από κάποιον φίλο του που ανησχύχησε. Ο Ρόντμαν είπε πως εκείνο το βράδυ σκότωσε αυτό που δεν ήθελε να είναι και αποφάσισε να αλλάξει την ζωή του. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ζήτησε ανταλλαγή παρότι είχε ακόμη τρια χρόνια στο συμβόλαιό του και οι Πίστονς τον έστειλαν στο Σαν Αντόνιο.
Στους Σπερς θα ξεκινήσει να παίζει ως PF, σε ένα δυνατό σύνολο γύρω από τον Ρόμπινσον. Εκεί θα αρχίσει να γίνεται ο εαυτός του, ξυρίζει τα μαλλιά του, τα βάφει μπλε, ξανθά, πράσινα, κόκκινα, κλπ ανάλογα τα κέφια, μπλέκεται σε καυγάδες εντός γηπέδου, αποβάλεται από τους διαιτητές και γενικά επιβεβαιώνει συχνά τον τίτλο του "Bad Boy" και μακρυά από το Ντιτρόιτ. Κερδίζει ξανά τον τίτλο του κορυφαίου ριμπάουντερ, όμως το Σαν Αντόνιο θα αποκλειστεί, παρά τις 55 νίκες της κανονικής περιόδου, στον πρώτο γύρο από τους Τζαζ.
Η επόμενη χρονιά ('95) ξεκινάει στραβά. Ο Ροντμαν τσακώνεται με την διοίκηση η οποία τον αποβάλλει από τα πρώτα παιχνίδια. Στην συνέχεια ο Ροντμαν παίρνει άδεια, μετά οι Σπερς τον αποβάλλουν ξανά, κι όταν τελικά ενσωματώθηκε με την ομάδα βγάζει τον ώμο του σε ένα ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Συνολικά παίζει μόλις 49 παιχνίδια, αλλά σε αυτά κατάφερε να μαζέψει 823 (!) ριμπάουντ και να πάρει τον τίτλο για τέταρτη συνεχόμενη φορά. Οι Σπερς κερδίζουν 62 παιχνίδια όμως και πάλι αποτυγχάνουν να πάρουν τον τίτλο και χάνουν από τους Ροκετς του Χακιμ στους τελικούς της Δύσης. Ο Ροντμαν έκραξε όλη την ομάδα μετά από αυτή την ήττα, ρίχνοντας ευθύνες στους συμπάικτες του, στον προπονητή, ακόμα και στον GM τότε Greg Popovic. Ο μοναδικός με τον οποίο είχε καλές σχέσεις ο Ροντμαν στο Σαν Αντόνιο ήταν ο Τζακ Χαλευ, ένας ρολίστας σεντερ που ο Ροντμαν σεβόταν επειδή ήταν ο μόνος που δεν είχε φρικάρει όταν τον πήγε σε γκευ μπαρ. Αργότερα ο Χαλευ έγινε περισσότερο γνωστός για την φιλία του με τον Ροντμαν παρά για τα μπασκετικά του κατορθώματα. Το παρατσούκλι ήταν "ο μπειμπισιτερ του Ροντμαν".
Όπως ήταν αναμενόμενο οι Σπερς θέλησαν να ανταλλάξουν τον Ροντμαν, όμως αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν να συνεχίσει την καριέρα του στους Μπουλς. Ο Τζόρνταν είχε επιστρέψει από τον αποκλεισμό του Στερν ... εε το μπέιζμπολ εννοώ, αλλά υπήρχε ένα μεγάλο κενό στο 4 μετά την αποχώρηση του Γκραντ. Ο Φιλ Τζακσον ρίσκαρε να πάρει τον Ροντμαν παρά το μάλλον κακό όνομα που είχε αλλά και την ηλικία του αφού ο Ροντμαν γινόταν 34, ενώ ο Χάλευ θα πήγαινε επίσης στους Μπουλς πράγμα που διευκόλυνε την κατάσταση. Η συνταγή πέτυχε τελικά και ο Ροντμαν γίνεται ένας βασικός κρίκος στο Σικάγο των 72 νικών, και κατακτά το πρωτάθλημα κόντρα στο Σιατλ. Ο προπονητής του Σιατλ δήλωσε πως η ομάδα του έχασε δυο παιχνίδια από τον Ροντμαν, αν και είχε καταφέρει να τον περιορίσει στα υπόλοιπα τέσσερα. Σε εκείνα τα δυο ο Ροντμαν είχε 11 επιθετικά ριμπάουντ και ισοφάρισε το ρεκόρ των Τελικών.
Η επόμενη σεζόν είναι σχετικά νορμάλ για τον Ροντμαν. Κερδίζει πάλι τον τίτλο του κορυφαίου ριμπάουντερ με 16.7 ανά παιχνίδι και περισσότερο απασχολεί εξωαγωνιστικά, αν εξαιρέσουμε εκείνη την κλωτσιά στον καμεραμαν. Αν και δεν μπορεί να περιορίσει ιδιαίτερα τον Μαλόουν, οι Μπουλς θα πάρουν το 5ο δαχτυλίδι τους και 4ο του Ροντμαν.
Το '98, με 15 ριμπαουντ ανα αγώνα κερδίζει τον 7ο συνεχόμενο (!) τίτλο του κορυφαίου ριμπαουντερ. Εξωαγωνιστικά απασχόλησε και πάλι πολύ. Διαφήμιζε την σχέση του με την Μαντόνα, έβαλε νυφικό προκειμένου να προωθήσει την αυτοβιογραφία του ισχυριζόμενος πως είναι bisexual και παντρευόταν τον ευατό του. Αλλά το σημαντικότερο μάλλον ήταν όταν άφησε τους Μπουλς μια μέρα πριν το game 4 των τελικών για να πάει να παλέψει με τον Χαλ Χογκαν. Ωστόσο στο γήπεδο δεν έδωσε δικαιώματα και κράτησε σε ρηχά νερά τον Μαλοουν και οι Μπουλς πήραν τον τίτλο με τον περίφημο "the shot".
Την επόμενη σεζόν στους Μπουλς έμειναν μονάχα οι μπασκέτες, και ο Ροντμαν βρήκε συμβόλαιο στους Λεικερς. Έπαιξε εκεί μόλις 23 παιχνίδια.
Στα 38 του γύρισε στην πόλη που μεγάλωσε για λογαριασμό των Ντάλας Μαβερικς. Ο συμπαίκτης του εκεί Στιβ Νας δήλωσε έπειτα πως ο Ροντμαν ποτέ δεν ήθελε πραγματικά να βρίσκεται εκεί και δεν είχε κίνητρο. Κάτι που μάλλον ισχύει αφού στα 12 παιχνίδια που έπαιξε εκεί δέχθηκε 6 τεχνικές ποινές, αποβλήθηκε 2 φορές και τιμωρήθηκε με μια αγωνιστική. Οι Μαβς τον άφησαν ελεύθερο μετά από λίγο.
Δεν παράτησε ωστόσο το μπάσκετ και προσπάθησε να επιστρέψει στο ΝΒΑ. Έπαιξε σε ομάδες του ΑΒΑ, του Μεξικού, της Φινλανδίας και έκλεισε την καριέρα του στους Brighton Bears της Βρετανίας,
Έκτοτε ο Ροντμαν προσπαθεί να φέρει παγκόσμια ειρήνη πιάνοντας φιλίες με τον Κιμ.
Είναι πολύ μικρό το ποστ για να περιγράψει την ζωή τον Ροντμαν. Μπασκετικά ήταν ένας πολύ ευφυής παίκτης, ο μεγαλύτερος ριμπάουντερ μετά τους απλησίαστους Ρασελ και Τσαμπερλειν, και ένας μεγάλος δουλευταράς που προσπάθησε πάρα πολύ για κάθε δευτερόλεπτο που βρισκόταν στο παρκέ σε αντίθεση, ίσως, με το τρελοκομείο που έβγαζε προς τα έξω.
Το 2011 θα αποζημιωθεί για τους κόπους του με την είσοδό του στο HOF. Και κλείνω το αφιέρωμα με την συνέντευξη που έδωσε τότε και σας προτείνω να την δείτε.
Ο Ροντμαν, μεγαλύτερος από τα 46 αδέρφια του, αν και ο πατέρας του ισχυρίζεται πως έχει μόνο 26 ή 28 παιδιά, γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσυ και μεγάλωσε στο Ντάλας με την μητέρα του και τις δυο αδερφές του. Ο πατέρας του, που υπερετούσε στην αεροπορία εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Ροντμαν ήταν ακόμα πολύ μικρός και εγκαταστάθηκε στις Φιλιππίνες. Η μητέρα του, που της είχε μεγάλη αδυναμία ο Ροντμαν, έκανε πολλές δουλειές για να υποστηρίξει την οικογένεια (ως και τέσσερις συγχρόνως!). Εκείνη θα του δώσει το παρατσούκλι "The Worm" από τον τρόπο που κουνιόταν όταν έπαιζε φλιπεράκι.
Στο λύκειο δεν κατάφερε κάτι το ιδιαίτερο, και με ύψος 1.68, έβρισκε τον εαυτό του κάπου μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Οι δυο αδερφές του θεωρούνταν πιο ταλαντούχες από εκείνων, αναδείχθηκαν και οι δυο All-Americans, ενώ η μια κέρδισε και δυο εθνικά πρωταθλήματα.
Μετά το λύκειο ο Ροντμαν εργαζόταν ως επιστάτης στον αεροδρόμιο του Ντάλας, και εκείνη την χρονιά ψήλωσε απότομα φτάνοντας τα 2 μέτρα και 1 εκατοστό. Δοκίμασε ξανά το μπάσκετ και βρήκε θέση στο Gainesville του Τέξας. Εκεί έπαιξε ένα εξάμηνο έχοντας 17.6π και 13.3 ριμπάουντ, όμως δεν μπόρεσε να συνεχίσει εκεί εξ αιτίας των βαθμών του. Επόμενος σταθμός του ήταν η Οκλαχόμα, σε ένα σχολείο του ΝΑΙΑ. Σε τρεις σεζόν εκεί είχε 25.7π και 15.7 ριμπάουντ, βγήκε 2 χρονιές πρώτος ριμπάουντερ, και την τρίτη χρονιά οδήγησε την ομάδα του στους ημιτελικούς ενώ το σχολείο έφτασε στην καλύτερη θέση που είχε ποτέ στο νο. 3. Αυτά τον βοήθησαν να μπει σε ένα pre-draft καλοκαιρινό καμπ, εκεί κατάφερε να κερδίσει το MVP και να τραβήξει την προσοχή των Πιστονς που τελικά τον επιλέγουν στο νο3 του δεύτερου γύρου (27ος συνολικά).
Στην ρουκι σεζόν του το '87 στους Πιστονς του Ishah Thomas έχει έναν ρόλο 10λεπτου στην second unit με 6.5π και 4.7, παίζοντας ως small forward. Η καριέρα του θα συνεχιστεί ως ρολίστας μέχρι το '90 όταν και γίνεται ο βασικός SF των Πίστονς στο δεύτερο μισό της σεζόν. Καθιερώνεται πλέον ως ο καλύτερος αμυντικός της λίγκας, κερδίζει το αντίστοιχο βραβείο και το δεύτερο δαχτυλίδι του.
Το '92 είναι μια ιδιαίτερη σεζόν για τον Ροντμαν καθώς βελτιώνεται απίστευτα στον τομέα του ριμπάουντ. Δεν ξέρω αν τότε ξεκίνησε να πηγαίνει σε άδεια γήπεδα με τους φίλους του που τους έβαζε να σουτάρουν από τυχαίες θέσεις ώστε να μελετήσει την τροχιά της μπάλας, την θέση του σουτέρ, το release, τα φάλτσα κλπ, αλλά η ουσία είναι πως Ρόντμαν εκείνη την χρονιά έχει μέσο όρο 18.7 ριμπάουντ ανα αγώνα. Συνολικά είχε 1.530 ριμπάουντ και γίνεται ο τρίτος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος που σπάει το φράγμα των 1.500 ριμπάουντ. Οι άλλοι δυο ήταν οι .... Τσάμπερλειν και Ράσελ
Είναι ένα ρεκόρ που το κρατάει μέχρι σήμερα.
Η σεζόν ωστόσο δεν είναι και τόσο ευχάριστη για τον Ρόντμαν. Αρχικά εκείνο τον Μάιο παραιτηθηκε ο Chuck Daly, ο προπονητής της ομάδα τον οποίο ο Ροντμαν σεβόταν πάρα πολύ και ήταν μια πατρική φιγούρα γι αυτόν. Επίσης παίρνει διαζύγιο από την γυναίκα του έπειτα από έναν σύντομο γάμο που τους έφερε μια κόρη.
Τον Φεβρουάριο του '93, όπως αποκάλυψε ο Ροντμαν στην αυτοβιογραφία του, πήγε στο Auburn Hills Palace με ένα φορτηγάκι και μια γεμάτη καραμπίνα. Πέρασε εκεί όλο το βράδυ αναρωτώμενος αν ήθελε να συνεχίσει να ζει ή όχι. Τελικά αποκοιμήθηκε και τον βρήκε η αστυνομία που είχε κληθεί από κάποιον φίλο του που ανησχύχησε. Ο Ρόντμαν είπε πως εκείνο το βράδυ σκότωσε αυτό που δεν ήθελε να είναι και αποφάσισε να αλλάξει την ζωή του. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ζήτησε ανταλλαγή παρότι είχε ακόμη τρια χρόνια στο συμβόλαιό του και οι Πίστονς τον έστειλαν στο Σαν Αντόνιο.
Στους Σπερς θα ξεκινήσει να παίζει ως PF, σε ένα δυνατό σύνολο γύρω από τον Ρόμπινσον. Εκεί θα αρχίσει να γίνεται ο εαυτός του, ξυρίζει τα μαλλιά του, τα βάφει μπλε, ξανθά, πράσινα, κόκκινα, κλπ ανάλογα τα κέφια, μπλέκεται σε καυγάδες εντός γηπέδου, αποβάλεται από τους διαιτητές και γενικά επιβεβαιώνει συχνά τον τίτλο του "Bad Boy" και μακρυά από το Ντιτρόιτ. Κερδίζει ξανά τον τίτλο του κορυφαίου ριμπάουντερ, όμως το Σαν Αντόνιο θα αποκλειστεί, παρά τις 55 νίκες της κανονικής περιόδου, στον πρώτο γύρο από τους Τζαζ.
Η επόμενη χρονιά ('95) ξεκινάει στραβά. Ο Ροντμαν τσακώνεται με την διοίκηση η οποία τον αποβάλλει από τα πρώτα παιχνίδια. Στην συνέχεια ο Ροντμαν παίρνει άδεια, μετά οι Σπερς τον αποβάλλουν ξανά, κι όταν τελικά ενσωματώθηκε με την ομάδα βγάζει τον ώμο του σε ένα ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Συνολικά παίζει μόλις 49 παιχνίδια, αλλά σε αυτά κατάφερε να μαζέψει 823 (!) ριμπάουντ και να πάρει τον τίτλο για τέταρτη συνεχόμενη φορά. Οι Σπερς κερδίζουν 62 παιχνίδια όμως και πάλι αποτυγχάνουν να πάρουν τον τίτλο και χάνουν από τους Ροκετς του Χακιμ στους τελικούς της Δύσης. Ο Ροντμαν έκραξε όλη την ομάδα μετά από αυτή την ήττα, ρίχνοντας ευθύνες στους συμπάικτες του, στον προπονητή, ακόμα και στον GM τότε Greg Popovic. Ο μοναδικός με τον οποίο είχε καλές σχέσεις ο Ροντμαν στο Σαν Αντόνιο ήταν ο Τζακ Χαλευ, ένας ρολίστας σεντερ που ο Ροντμαν σεβόταν επειδή ήταν ο μόνος που δεν είχε φρικάρει όταν τον πήγε σε γκευ μπαρ. Αργότερα ο Χαλευ έγινε περισσότερο γνωστός για την φιλία του με τον Ροντμαν παρά για τα μπασκετικά του κατορθώματα. Το παρατσούκλι ήταν "ο μπειμπισιτερ του Ροντμαν".
Όπως ήταν αναμενόμενο οι Σπερς θέλησαν να ανταλλάξουν τον Ροντμαν, όμως αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν να συνεχίσει την καριέρα του στους Μπουλς. Ο Τζόρνταν είχε επιστρέψει από τον αποκλεισμό του Στερν ... εε το μπέιζμπολ εννοώ, αλλά υπήρχε ένα μεγάλο κενό στο 4 μετά την αποχώρηση του Γκραντ. Ο Φιλ Τζακσον ρίσκαρε να πάρει τον Ροντμαν παρά το μάλλον κακό όνομα που είχε αλλά και την ηλικία του αφού ο Ροντμαν γινόταν 34, ενώ ο Χάλευ θα πήγαινε επίσης στους Μπουλς πράγμα που διευκόλυνε την κατάσταση. Η συνταγή πέτυχε τελικά και ο Ροντμαν γίνεται ένας βασικός κρίκος στο Σικάγο των 72 νικών, και κατακτά το πρωτάθλημα κόντρα στο Σιατλ. Ο προπονητής του Σιατλ δήλωσε πως η ομάδα του έχασε δυο παιχνίδια από τον Ροντμαν, αν και είχε καταφέρει να τον περιορίσει στα υπόλοιπα τέσσερα. Σε εκείνα τα δυο ο Ροντμαν είχε 11 επιθετικά ριμπάουντ και ισοφάρισε το ρεκόρ των Τελικών.
Η επόμενη σεζόν είναι σχετικά νορμάλ για τον Ροντμαν. Κερδίζει πάλι τον τίτλο του κορυφαίου ριμπάουντερ με 16.7 ανά παιχνίδι και περισσότερο απασχολεί εξωαγωνιστικά, αν εξαιρέσουμε εκείνη την κλωτσιά στον καμεραμαν. Αν και δεν μπορεί να περιορίσει ιδιαίτερα τον Μαλόουν, οι Μπουλς θα πάρουν το 5ο δαχτυλίδι τους και 4ο του Ροντμαν.
Το '98, με 15 ριμπαουντ ανα αγώνα κερδίζει τον 7ο συνεχόμενο (!) τίτλο του κορυφαίου ριμπαουντερ. Εξωαγωνιστικά απασχόλησε και πάλι πολύ. Διαφήμιζε την σχέση του με την Μαντόνα, έβαλε νυφικό προκειμένου να προωθήσει την αυτοβιογραφία του ισχυριζόμενος πως είναι bisexual και παντρευόταν τον ευατό του. Αλλά το σημαντικότερο μάλλον ήταν όταν άφησε τους Μπουλς μια μέρα πριν το game 4 των τελικών για να πάει να παλέψει με τον Χαλ Χογκαν. Ωστόσο στο γήπεδο δεν έδωσε δικαιώματα και κράτησε σε ρηχά νερά τον Μαλοουν και οι Μπουλς πήραν τον τίτλο με τον περίφημο "the shot".
Την επόμενη σεζόν στους Μπουλς έμειναν μονάχα οι μπασκέτες, και ο Ροντμαν βρήκε συμβόλαιο στους Λεικερς. Έπαιξε εκεί μόλις 23 παιχνίδια.
Στα 38 του γύρισε στην πόλη που μεγάλωσε για λογαριασμό των Ντάλας Μαβερικς. Ο συμπαίκτης του εκεί Στιβ Νας δήλωσε έπειτα πως ο Ροντμαν ποτέ δεν ήθελε πραγματικά να βρίσκεται εκεί και δεν είχε κίνητρο. Κάτι που μάλλον ισχύει αφού στα 12 παιχνίδια που έπαιξε εκεί δέχθηκε 6 τεχνικές ποινές, αποβλήθηκε 2 φορές και τιμωρήθηκε με μια αγωνιστική. Οι Μαβς τον άφησαν ελεύθερο μετά από λίγο.
Δεν παράτησε ωστόσο το μπάσκετ και προσπάθησε να επιστρέψει στο ΝΒΑ. Έπαιξε σε ομάδες του ΑΒΑ, του Μεξικού, της Φινλανδίας και έκλεισε την καριέρα του στους Brighton Bears της Βρετανίας,
Έκτοτε ο Ροντμαν προσπαθεί να φέρει παγκόσμια ειρήνη πιάνοντας φιλίες με τον Κιμ.
Είναι πολύ μικρό το ποστ για να περιγράψει την ζωή τον Ροντμαν. Μπασκετικά ήταν ένας πολύ ευφυής παίκτης, ο μεγαλύτερος ριμπάουντερ μετά τους απλησίαστους Ρασελ και Τσαμπερλειν, και ένας μεγάλος δουλευταράς που προσπάθησε πάρα πολύ για κάθε δευτερόλεπτο που βρισκόταν στο παρκέ σε αντίθεση, ίσως, με το τρελοκομείο που έβγαζε προς τα έξω.
Το 2011 θα αποζημιωθεί για τους κόπους του με την είσοδό του στο HOF. Και κλείνω το αφιέρωμα με την συνέντευξη που έδωσε τότε και σας προτείνω να την δείτε.
